ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ "ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΧΡΟΝΟΥ"

 

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΧΡΟΝΟΥ  (1997)

                                                          Στη μικρούλα  κι άγνωστη φίλη μου Μαρία,

                                                                         τη κόρη του Σταύρου – 

Θρίαμβος Χρόνου

Φιλοσοφείς τρυφερότητα

χωρίς φιλοσοφία·

στέργεις αιωνιότητα

μονάχα με το βλέμμα·

είσαι μια ζωντανή βαθιά

σελίδα σώματος

π' αστράφτει σε παρθενικότητα.

Ο χρόνος είν' ακόμη για σένα

θρίαμβος

και σου τον εύχομαι πάντα.

29.06.1984  

Παροξυσμοί αρχαίας ευτυχίας

το παιδί και τα χέρια του.

12.07.1984

Πηγάδι τα ουράνια κι ο ήλιος

ερωμένος

η θάλασσα στα χρώματα πριν

απ' τη μαυροσύνη

με γόνατα σαν δόρατα ενάντια

στο θάνατο

και στους μεγάλους υδραργυρικούς

καθρέφτες.

13.07.1984 

Θερίζοντας ύπνο στις

ημέρες μας

μη λησμονεί την εγρήγορση.

Δεν υφίσταται πλάστιγγα.

13.07.1984

Ιθάκη δεν υπάρχει, Πηνελόπη,

και οι μνηστήρες είναι

μια δική σου μουσική·

χωρίς οργανοπαίχτες.

13.07.1984 

Κι αν απ' το 2000 μ.Χ.

ενθυμείσαι φυλλώματα

κάνε λιγάκι τη σκέψη σου

σκόνη

για να αιωρείται μεσημεράκι

τ' όνομά μου.

25.07.1984 

Μαρία

Είμαστε στην

αβυσσαλέα

πραγματικότητα.

Εσύ με αγγελικό

τρόπο

να εγκαινιάσεις

ανάμεσα στον ήλιο

τη μεγάλη του έρωτα

γαλήνη.

3.12.1984  

Φωνές αγάπης

πανικού

μεγάλες φλόγες

ματαιότητας

αν και δεν έχω

τα γυαλιά μου.

22.12.1984 

Κι αν χιονίζει στο πνεύμα

κι αν κρυώνουν οι μεγάλες

ιδέες

ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει.

5.01.1985  

Όταν έχουμε ομορφιά

στο ποτήρι μας

νοσταλγούμε σπαραχτικά

λαϊκά τραγούδια

της αληθινής εποχής

που πέρασε για πάντα.

24.10.1986

 

Πάντα πίναμε, πάντα

θρηνούσαμε·

ωστόσο δρεπανίζει

ο θάνατος

χαρές και λύπες και

διάρκειες

εμβυθίζοντας την

αγάπη

στο τίποτα.

24.10.1986 

Αγνό που είναι το

ηλιόφωτο

βγαίνοντας χαράματα

στη λεωφόρο.

Σχεδόν αποκλείουμε

τη ματαιότητα·

την τροφό της κακιάς

ευδαιμονίας. Τέλος.

24.10.1986  

Εξωραΐζουμε

τη νύχτα

χωρίς ιδεολογίες·

μονάχα πιστεύοντας

άνθηση·

θα υπάρξουμε

οπωσδήποτε

κι αύριο.

24.10.1986

 

Η νύχτα η βάναυση

που μας πληγώνει

και

πληγή δε γνωρίζει μέσα

στο μαύρο

24.10.1986

ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ

Στη μικρούλα κι άγνωστη

φίλη μου Μαρία, την κόρη

του Σταύρου —

Να μη λυπάσαι που πέφτουν

τα φύλλα φθινόπωρο.

Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει

και πάλι στα δέντρα.

Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε

στην ανάσταση.

Νοέμβριος '86  

ΦΕΓΓΟΝΤΑΣ

Χρωματιστά βιώματα σήμερα

στο άπειρο·

λέξεις που ερωτεύονται λέξεις

ερήμην της θεότητας·

τόσα χρόνια πίσω στο δράμα

της ηλικίας

με τόσους ήλιους αδιάφορους

να ξεπροβάλλουν

ένας αόριστος της γραμματικής

από αχόρταγες δεκαετίες· είμαι όμως ο λάτρης του παρόντος-

αυτό και μόνο.

Κάποτε η μνήμη αρέσει ίσως

να γίνει τ' ουρανού η απήχηση.

9.11.1986 

ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Θα 'θελα να πω τη μοναξιά μου

στα λαμπερά σου ματόκλαδα

μικρούλα Μαρία της υπάρξεως

που δεν έχει χρονικές ποσότητες

ούτε συσσωρεύεται

στους ορόφους της γραφειοκρατίας.

Είσαι φλόγα κι ανατρέφεις μόνη

σου

το φως έως την έσχατην ώρα

του Ιησού

με αστραπές φιλόξενες απέναντι

στην ταπεινή μας όραση.

Κι άμα βρέχει νιώθουμε παράξενη

ευτυχία.

9.11.1986 

 

Για τα γενέθλια της μικρούλας

φίλης μου Μαρίας.

Άροτρο που οργώνει στο χιόνι

την ύπαρξη

κείνη η βαθύτερη νόηση στα

φρένα.

Σχεδόν η λήξη της ομορφιάς.

Νυχτερινά κλάματα·  γόοι της

θεάς Αφροδίτης

το σκοτάδι συμφιλιώνει και

αφοπλίζει την απελπισία.

21.11.1986  

 

Στη μικρούλα Μαρία —

Για τα γενέθλια της- χρόνια πολλά!

Η λάμψη υπόκειται στην επιστήμη

— βεβαίως —

μα ό,τι φωτίζει είν' αδιαίρετο.

Περίπου τραγωδία;

Ίσως οι αμνοί να είναι ανυπόφοροι

και ο Ευριπίδης

να φτύνει λυκόφωτα εκτός των

στίχων

έξω από κάθε θεατρική παράσταση

μνημονεύοντας

εαρινό σαξόφωνο

ματωμένες Βάκχες — οπώρες

που μηδενίζουν έρωτες.

21.11.1986

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ

Τρυφερότητα φυλακής

ελεγείες χαρούμενης

λύπης

η πλήρης αυτοεκμηδένηση

και επομένως φως

πανύψηλο! 

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Αγαπητή μου Μαρία

Λένε άνευ όρων·  αυτό

μην το ακούσεις.

Έχε όρους αιωνιότητας,

εγώ σε συμβουλεύω.

Καλοκαίρι του 1984.

Αγαπητέ μου Σταύρο

Πάντοτε χαιρετισμούς

στη Μαρία.—

9.11.1986, ώρα 5.30.

Αυτά τα ποιήματα που

γράφω στο Dada είναι

της Μαρίας, κόρης

του φίλου μου Σταύρου.

Της ανήκουν, απολύτως.

9.11.1986, ώρα 6 πρωινή.—