ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΑΡΓΕΤΗ

Η Αναστασία Ν. Μαργέτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μελέτησε Παιδαγωγικά, Ιστορία και Λογοτεχνία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο σπουδών. Υπηρετεί σε Δημόσιο Σχολείο των Αθηνών. Το 2015 πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο της ποίησης με τη συλλογή Τρίτοι από της Αληθείας (ΑΩ εκδόσεις), η οποία το 2019 τυπώθηκε δίγλωσση (ελληνικά – αγγλικά) από τις εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ  σε μετάφραση του ελληνιστή καθηγητή Λογοτεχνίας, Robert L. Crist και της συγγραφέως - κριτικού λογοτεχνίας, Δέσποινας Λαλά–Crist. Το 2018 ανθολόγησε και επιμελήθηκε το συλλογικό έργο ΜΕ ΤΟ π ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Δεκατρείς λογοτέχνες για την τρίτη ηλικία. (ΑΩ εκδόσεις). Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και περιοδικά.

ΠΛΑΤΩΝ 
ΨΥΧΗ ΚΑΙ (Π)ΟΙΗΣΗ           

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ  (2021)   

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ
ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΟΝ
Είναι 

Αξίωμα: Αν

εξουσία του φωτός

δοθεί στο βλέμμα... 

Στον Λαβύρινθο μέσα σου

τόλμα και δες

τον Μινώταυρο. 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ 

ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΟΝ

Μη Είναι 

Ορδές ενστίκτων

τις νύχτες της βακχείας

καταναλώνουν. 

Ω! Φιλήδονα

αποικιοκρατεί

ο πουριτανισμός. 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΨΥΧΙΣΜΟΣ

ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ

Είναι

 

 

Κοίλα όστρακα μνήμης

εγκιβωτίζουν

την απουσία. 

(Ώ) Αριστότελες!

Ευδαιμονίας βάσις

μεσότης έστί. 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΨΥΧΙΣΜΟΣ

ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ

Μη Είναι 

Φόβος Θεού και

-βούλησης Συμπληγάδες-

Φόβος Θανάτου. 

Δίκης οφθαλμός·

των αδύναμων θνητών

φαντασίωση. 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ

Είναι

 

Κοπή του λώρου·

τραγωδίας έναρξη

τ’ αυτεξούσιο. 

Κώδικας της γλώσσας

το θέατρο του νου·

μπαρόκ οι τόνοι.

 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ

Μη Είναι 

Χαρακίρι

της άστοργης εκδίκησης

το ΜΗΔΕΙΑμα. 

Καρυάτιδες μνήμες

βουλιάζουν αργά

στ’ ασυνείδήτο. 

 

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ξενοφών Διον. Μουσάς

Αστρονόμος, Καθηγητής Φυσικής Διαστήματος

Η Αναστασία Μαργέτη παρουσιάζει με πρωτοτυπία πενήντα επτά φιλοσοφικά επιγράμματα... Με τη λιτή φόρμα τριών στίχων και δεκαεπτά συλλαβών μορφοποιεί την εμπειρία, το συναίσθημα, τη σκέψη της... Εκείνο όμως που συνιστά καινοτομία, είναι η συνομιλία των επιγραμμάτων της με τον φιλοσοφικό στοχασμό του Πλάτωνα και συγκεκριμένα με τη θεωρία του περί ψυχής. Το ποιητικό της βιβλίο δίνει έναυσμα στον αναγνώστη για μία περιπλάνηση σε τόπους της δικής του ψυχής.

ΤΡΙΤΟΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

THE THIRD FROM TRUTH (2015) 

 

Α.

ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ΑΙΣΘΗΣΗ     

PERCEPTION THROUGH KNOWLEDGE

ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

του Βασίλη Κύρκου

Ανάμεσα

φόβου και θυμού

ναυάγησαν τα πλοία σου.

Ύστερα μόνο ο βυθός.

Καθρέφτης του κόσμου

η θάλασσα.

Το φως μια αντανάκλαση.

Συνεπώς

βρίσκεσαι

τρίτος από της Αλήθειας.

SYMPLEGADES

to Vasilis Kyrkos

Between

fear and rage

your ships sank.

Then there was only the ocean floor.

Mirror of the world

the sea.

Light, a reflection.

Consequently

you find yourself

the third from Truth.

ΔΙΑΙΡΕΣΗ

Κόσμων σπαράγματα

κυλούν

στο άχρονο

του απείρου.

Και ο Παράδεισος

χαμένος.

Το φίδι νίκησε.

Εξοριστήκαμε ατελείς

στη σφαίρα του αοράτου.

Το θείο αποσχίστηκε

από το ανθρώπινο.

Ανάξιοι πληρεξούσιοι

του φωτός.

Δικασμένοι στου χρόνου

την αδιάκοπη φθορά.

Εν τω μεταξύ

μέσα σε καθημερινούς

ωκεανούς αμφιθυμίας

ερίζουμε για το πηλίκο

ή έστω

το υπόλοιπο.

DIVISION

The shuddering of the worlds

pulses

in the timelessness

of infinity.

And Paradise

spent.

The snake triumphant.

Incomplete, we were exiled

to the sphere of the invisible.

The sacred tore away

from the human.

Impotent inheritors

of light.

Condemned to the times’

ceaseless decay.

While

in endless daily

seas of ambivalence

we battle for the quotient

or at least

the remainder.

Β.

ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ I

WORKS OF ART I

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑΣ ΑΙΣΘΗΜΑ

A SENSE OF ART

ΕΔΕΜ

Όλα ονειρικά

υπερκόσμια

εξαϋλωμένα

σ’ ένα tableau vivant.

Και ο Αδάμ γέρνει

πάνω στην Εύα

να την αγγίξει

-άλλη μια φορά-

να γευτεί το μήλο της

-άλλη μια φορά-

της γνώσεως

του καλού και του κακού.

Όσο γι’ αυτήν

αμετακίνητη

πέρα από την κατάρα

διεκδικεί

για τον εαυτό της

το φύσημα στο στόμα

του χωματένιου αγάλματος.

Ομιχλώδες σκηνικό

κοινού φαντασιακού

υπό κατάρρευση.

Εκεί μας ζώνουνε τα φίδια.

EDEN

All things dream-like

transcendent

ethereal

in a tableau vivant.

And Adam bends

above Eve

to touch her

- once again -

to savor her apple

- once again -

the knowledge

of good and evil.

On her part

unrepentent

beyond the curse

she claims

for herself

the breath on the lips

of the earthen statue.

The cloudy scene

of a common fantasy

in collapse.

Then the snakes encircled us.

ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο

πιο φοβερό και από το τραγούδι:

τη σιωπή τους.

Φραντς Κάφκα

Έβαλε φωτιά

και στη Ρώμη

και στην Καρχηδόνα

και στην Αλεξάνδρεια.

Πλήρωσαν τις ζημιές

και οι ασφαλισμένοι

και οι ανασφαλείς.

Τώρα γυρεύουν κι άλλο.

Ας μάθαιναν

πώς να υποδαυλίζουν

τις φωτιές

πώς να τις συντηρούν

σε ραψωδίες επικές.

Τότε έπαιρναν

μόνο

μέτρα

πυροπροστασίας,

Φλεγόμενοι... 

ODYSSEYS

Sirens, however, possess a weapon

even more terrible than songs.

their silence.

Franz Kafka

She put to the torch

both Rome

and Carthage

and Alexandria as well.

They paid fines for damages

the secure

and the insecure alike.

Now they seek more.

They should have learned

how to undermine

conflagrations

how to retain their glow

in epic rhapsodies.

Then

only

could they take

measures

against infernos.

On fire...

ΠΟΙΗΣΗ ΗΘΟΥΣ

…εν οίς γαρ τό πράττειν

και  τό μη πράττιειν

Καί εν οίς το μή, καί το ναί

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια

Πάλιωσε πάνω της

του ρόλου

το κοστούμι.

Τώρα

το απεκδύεται

στη σιγή.

Ολόσωμη

κοιτά γυμνό

το είδωλό της

στον καθρέφτη

Σκιές της νύχτας

κρυφακούν

μεσήλικες ελπίδες

καμπύλες ανέμων

και θλίψης κοίλα

θυμούς

στην άκρη της αφής.

Αγέλαστη

φορά ξανά κατάσαρκα

το ίδιο παρελθόν.

Και στρέφει το βλέμμα

στο αμίλητο.

POETIC ETHICS

.. .for where we are free to act

we are also free to refrain from acting,

and where we are able to say No

we are also able to say Yes.

Aristotle, Nicomachean Ethics

It aged upon her

the role’s

attire.

Now

she sheds it

in silence.

All of her

beholds

her naked image

in the mirror.

Shadows of night

listen secretly

to mid-life hopes

curves of air

and sadness

hollows of anger

at the edge of touch.

Unsmiling

she again tightly dons

the same past.

And turns her gaze

on the unspoken.

Γ.

ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ

TIME AND PAIN

ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

PROFUNDITY

ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ

…των μεν γάρ πράξεων

απ’ αρχής μέχρι τού τέλους κύριοι έσμεν

ειδότες τα καθ’ έκαστα…

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια

Πάλιωσε πάνω της

του ρόλου

το κοστούμι.

Άβολες οι αλήθειες της

τη σφίγγουν στο λαιμό.

Οι ακρότητές της

σκίζουν επαφές.

Και οι ώρες έγιναν απέραστες.

Τώρα

ενδύεται

τη σιωπή.

Αφουγκράζεται

του ενεστώτα

τα δεχόμενα.

Στο σάκο της μέσα πετά

τα θαρραλέα  χρώματα

και τα φωνήεντα

εξεγερμένα. 

Ύστερα φεύγει βιαστικά

ντυμένη επαναστάτης.

Για να μη μένει

η παρουσία

αδικαιολόγητη.

ALTERATIONS

...we can control our actions

from beginning to end,

and we are conscious of them...

Aristotle, Nicomachean Ethics

It aged upon her

the role’s

attire.

Awkward her truths

they wring her neck.

Her extremities

tear the seams.

And the hours become impassable.

Now

she is clad

in silence.

She adheres

to the present tense

of possibilities.

Into her knapsack she tosses

the bold colors

and syllables

of revolt.

Then she departs hastily

dressed as a rebel.

So that her presence

shall not remain

unjustified.

Δ.

ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ II

WORKS OF ART II

ΘΕΩΡΙΕΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΕΣ

THEORIES INDISCERNIBLE

ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ

Πνοή στη σάρκινη αδράνεια

του υλικού

το βλέμμα Σου

αναδύει αδήλων όψεις

στου εν δυνάμει τον ορισμό.

Καμπυλόσχημες

μορφές αγαλμάτων

σμιλεύει

εντός μου

το βλέμμα Σου

με κινήσεις απαλού.

Καλλιτεχνεί

του αγαθού το αποτύπωμα

στα ηχοτοπία της δικής μου σιωπής

το βλέμμα Σου

με ψηλαφήματα αφής. 

Σκοπούς εξουσίας

υποθάλπει

το βλέμμα Σου

με το λώρο για μίτο

να πλανιέμαι

στο δικό σου

σκοτάδι και φως

αινώντας τα έργα σου

νυν και αεί.

Το βλέμμα Σου

θα ανατέλλει

ώσπου

να δύσει

το βλέμμα μου.

MATERNAL ENTELECHY

Breath into the somatic inertness

of matter

Your gaze

brings tonight obscure factors

defining   potentiality.

Curved

forms of statues

Your gaze

sculpts

inside me

with gentle motions.

Artfully it carves

imprints of the good

on the vibrant ground of my silence

Your gaze

with feeling touches. 

The goal of power

Your gaze

upholds;

with the umbilical cord as thread

to roam

in your darkness and light

glorifying your labors

now and evermore.

Your gaze

shall dawn

unto

the sunset

of my own.

  

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ

Παιχνίδια εξουσίας

αδελφοκτόνα

πυρπολούν

του πατρικού

το καταφύγιο.

Εκεί ο πόλεμος

δεν γίνεται πατέρας κανενός.

Μόνο φονιάς.

Της ύστατης αθωότητας.

Ανήκεστος η βλάβη

από διεκδικήσεις

συγκριτικού βαθμού

πλήρεις εγωκεντρικών παθών

και στερεοτυπικών λαθών.

Η συγχώρεση εξόριστη.

Η Αντιγόνη απούσα.

THE UMBILICAL KNOT

Power games

of fratricide

torch

the paternal sanctuary.

Now war

becomes no one’s father.

Only the murderer

of supreme innocence.

Irredeemable the harm

by presumptuous demands

of varying degrees

crammed with egocentric neuroses

and stereotyped miscalculations.

Forgiveness exiled.

Antigone nowhere on the horizon.

  

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Όσα φοβάσαι

τα δικάζεις

και τα καταδικάζεις

συνεχώς

σε θάνατο.

Πρόσεχε.

Έτσι όπως πας

θα καταντήσεις

απόλυτος μονάρχης.

Και τότε

η ζωή σου

θα κρέμεται

από τη δικαιοσύνη σου.

THE REPUBLIC

Whatever you fear

you judge

and you condemn it

ceaselessly

to death.

Take heed!

The way you behave

you become

an absolute monarch.

And thereby

your life

depends

on your own justice.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

…των τοιούτων παθημάτων...

Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής

Στην αγχόνη του δογματισμού

κρεμάστηκε η αληθινή ζωή σου.

Τώρα βουλιάζεις

σε στάσιμα εδάφη του ταύτόν.

Πνίγεσαι σιωπηρά βράδυ-πρωί

με στερεοτύπων λογικές

καθηλωμένος

σε μοναξιά ανελέητη

σε απραξία τέλεια

στου φόβου την ειρκτή.

Και η αλαζονεία

της αυτάρκειας

τι μίμησις σπουδαία!

Το αταξίδευτο

στου Άλλου το υπερπόντιο

θα σε ορίζει αδιάκοπα

και ας θρονιάστηκες

σε αδιαλλαξίας μικρόκοσμο

την βιοτήν περαίνουσα

δίχως κάθαρσιν. 

TRAGEDY

... to these and similar emotions...

Aristotle, Poetics

In the noose of dogmatism

your true life dangled.

Now you are sinking

on the inert ground of your self .

silently drowning day and night

in stereotypes of logic

pinned

in pitiless loneliness

in perfect inaction

in the cell of fear.

And the arrogance

of conceit

what a splendid imitation!

The untraveled

to the Other beyond the horizon

shall continuously define you

though you are ensconced

in an unbending microcosm

and your days nearing an end

without catharsis

Ε.

ΕΠΙΓΝΩΣΕΩΣ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ

A SENSE OF AWARENESS

ΡΥΘΜΟΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ...

...μέσα του κιόλας ωραία ερείπια

Οδ. Ελύτης, Το Άξιον Έστί

Ένδον σκάπτω

ανακαλύπτοντας

ογκόλιθους φόβου

με επιχρίσματα αυτολύπησης

ωραιοποιό τη θλίψη

στους αρμούς

και αγάλματα στεναγμών

και λυγμών αετώματα.

Συγκρούσεις και καιροί

γκρέμισαν την οροφή.

Τώρα

μαρμάρινο το φως

διαχέεται άπλετα παντού

και επιτέλους

εξορκίζει τα φρικτά σκοτάδια

στο σηκό του χτες.

Τώρα

οι άνεμοι ηχούν

στων κιόνων τις χορδές

σε ρυθμούς χαράς, ζωής

συγκίνησης.

Τώρα

διαλεκτικός προσανατολισμός

στην αρχιτεκτονική του χρόνου

τη γλυπτική του μέτρου

εφευρίσκοντας.

HARMONIC ORDER

...within the already lovely ruins...

Elytis, The Axion Esti

I excavate within me

revealing

monoliths of fear

with strata of self-pity

adorning sadness

in the joints

the sighs of statues

and sobbing pediments.

Conflicts and seasons

crumbled the roof.

Now

the marmoreal light

floods everywhere

and finally

purges the horrid darkness

in the niche of the past.

Now

the winds resound

in the strings of pillars

with rhythms of joy

life’s stirring moments. 

Now

the dialectical perspective

in the architecture of time

its sculptural measures

inventing the golden mean.

•••ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

Απειράριθμες

ομόκεντρες ζωές

αδέσποτες

στον τρόμο του κενού

γύρω μας κι εντός μας.

Με έλλειψη της συνοχής

δίχως να παίρνουν

την ευθύνη αλλαγής

και μόνη την αλήθεια

-αβάσταχτο-

της οριζόντιας διαφυγής

του μηδενός στην άβυσσο.

Απειράριθμα

χάλκινα κύμβαλα

αλαλάζουν

νυχθημερόν

σαν κολασμένα.

Ο ήχος δεν διαδίδεται στο κενό

διατρανώνει η επιστήμη.

Έτσι ταξιδεύουν

σε γαλαξίες

βελούδινης σιωπής

έναστρες λέξεις ποιητικές

για μυστικά

τοπία του τίποτα.

Ας πληρωθούν...

Ας ξαναρχίσει ο Λόγος...

...OF THE COSMIC REALM

Infinite

concentric lives

stray

in the terror of the vacuum

around us and within us.

Lacking coherence

they do not engage

the responsibility of change;

the only truth

-unbearable-

the headlong flight

of existence

into the abyss.

Infinite

brass cymbals

palpitate

day and night

like spirits of the damned.

Sound cannot travel through a vacuum

science proclaims.

Thus they have been traveling

in galaxies

of plush silence

starry poetic words

for the mystic

precincts of the void.

May they be fulfilled...

May the Logos again begin...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΩΝ

Ποίηση και Φιλοσοφία

Ο ποιητής είναι το alter ego της κοινωνίας: «εντός» του κόσμου βιώνει όλη την οδύνη του και τη σύγχυση · «εκτός» του κόσμου σχηματίζει μορφές που ρίχνουν φως στο σκοτάδι που τον περιβάλλει. ΗΈμιλυ Ντίκινσον μορφοποίησε τα εξαίσια ποιήματά της όταν το αμερικανικό έθνος καταβυθιζόταν στον εμφύλιο πόλεμο και ο Τ. Σ. Έλιοτ τεχνούργησε την περίπλοκη Έρημη χώρα μεταξύ δύο πολέμων. Η Αναστασία Μαργέτη εμφανίζεται στο προσκήνιο σε μια εποχή που τη χώρα της μαστίζει η κρίση και που οι πολιτικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο υποδηλώνουν ότι η ανθρωπότητα δεν διδάχτηκε επαρκώς από τα ζοφερά μαθήματα του 20ού αιώνα. Η Μαργέτη συνδιαλέγεται με την απελπισία και τη σκοτεινιά του καιρού μας απλώνοντας τα χέρια σε διαχρονικά πνευματικά οράματα και καταφύγια, όπως την ιδέα του Πλάτωνα ότι η ανθρωπότητα πόρρω απέχει από της Αλήθειας και την πεποίθηση του Αριστοτέλη ότι η οδός προς την αυτοπραγμάτωση συνεπάγεται μία δυναμική διέλευση από το δυνητικό στο πραγματικό. Αναμετρηθήκαμε στο έργο της με αυτό που ο Βασίλειος Κύρκος επεσήμανε στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης ως «όψεις αδήλων», την εκδήλωση μιας ισχυρής πνευματικής παρουσίας, σύμφυτης

με τη ζωή.

Η μετάβαση από τη δυνατότητα προς την πραγματικότητα (ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ), από την κυριαρχία της ψευδαίσθησης προς τη σφαίρα της ζωογόνου ύπαρξης, ιχνηλατείτε στη συλλογή ως ενιαία θεώρηση και αντανακλάται στους τίτλους των ποιημάτων: η ανθρωπότητα χαμένη σ’ έναν τόπο από όπου το ιερό φαίνεται να έχει μονίμως εξοριστεί {ΔΙΑΙΡΕΣΗ)· οι άνδρες ως ψευδο-Προμηθείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι γυναίκες ως επίδοξες θεές της Σελήνης {ΜΠΑΡΟΚ)· η παραφορά της εξέγερσης

μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν {ΡΕΠΟΡΤΑΖ). Αντιμετωπίζοντας κατά πρόσωπο αυτό το αδιέξοδο της ανθρώπινης ιστορίας, η ποιήτρια πασχίζει να γίνει φορέας αλλαγής:

Όμως θέλω να τολμήσω...

να προλάβω...

ολόσωμα να ψηλαφίσω

την άλλη όψη υγρών χρησμών

{ΑΠΟΡΙΑ)

Η ποιήτρια, συνεπώς, αναθερμαίνει το προσωπικό όνειρο του πάθους, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί την ανανέωση του κοινού οράματος για μια κοινωνία θεμελιωμένη στον πολιτικό διαφωτισμό και την πρόοδο {ΕΔΕΜ).

Για να επιτύχει τον σκοπό της η Μαργέτη συνθέτει μία ποιητική συλλογή με τρόπο ανατρεπτικό {ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ), που εμπεριέχει ταυτοχρόνως λυρικά και φιλοσοφικά στοιχεία σε συνεχή ρυθμό από την αρχή έως το τέλος, από τα διλήμματα της έναρξης (ΣΥΜΠΑΗΓΑΔΕΣ) μέχρι το καταληκτικό ποίημα (... ΤΟΥΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ), το οποίο ιχνογραφεί στίχους που αιωρούνται προς την κατεύθυνση της πνευματικής ανακάλυψης.

Το ποιητικό βιβλίο Τρίτοι από της Αλήθειας προσφέρει στους μεταφραστές μία πρόκληση μοναδική. Η Μαργέτη επηρεάζεται και έλκει την αφετηρία της από τις εμπνευσμένες φωνές του Σεφέρη και του Ελύτη, στους οποίους αναφέρεται, καθώς λαμβάνει τη θέση της πλάι σε σύγχρονούς της καινοτόμους στην Ελλάδα και αλλού. Ως εκ τούτου οι μεταφραστές αναζητούν μίαν απόχρωση,  έναν ρυθμό, μίαν ατμόσφαιρα, που αναδύεται από τη δύναμη του οράματος της, το βάθος του στοχασμού, την πνευματική χροιά, τις λυρικές τάσεις. Σκοπός τους είναι να απεικονίσουν με ακρίβεια την αρχιτεκτονική του πρωτοτύπου και έτσι να επιτύχουν τον «διαλεκτικό προσανατολισμό» {ΡΥΘΜΟΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ...) των δίδυμων κειμένων, ελληνικού και αγγλικού, στα οποία η φωνή της Μαργέτη δονείται με οντολογική ορμή, με όλα τα φώτα, τα χρώματα, τα αρώματα μίας ύπαρξης αναζωογονημένης:

Στης χαραυγής

το αμυδρό ημίφως

συναντά τον άλλο της εαυτό

που επιλέγει την αριστοκρατία της ελπίδας

την πολυτέλεια της άνοιξης

που χαίρεται

της φωτεινότητας τις αποχρώσεις

και προσμένει αρώματα καλοκαιριών.

(ΕΠΟΧΕΣ)

Robert και Despina Crist

Λένοξ, Μασαχουσέτη

Καλοκαίρι, 2018

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Σε ένα άνθος ποιητικόν

Η ποιητική ευαισθησία, είθισται, να ενοικεί σε ψυχές φιλοσοφίας και παιδείας πλήρεις, όπως για παράδειγμα ο Πλάτων, ανυπέρβλητος φιλόσοφος και ποιητής μέγας. Δείγματα φωτεινά και εκφραστικής εξαίρετης κατάθεσης μάς προσφέρει ή ποίηση της Αναστασίας Μαργέτη. Μία άγρυπνη συνείδηση της εύθραυστης ανθρώπινης παρουσίας διακρίνει τον ποιητικό της λόγο και συνάμα ένας διάχυτος λυρισμός διαποτίζει τον στίχο και τις μορφές των ποιημάτων της. Θέλει βαθιά βιώματα και πολύ πόνο ο ποιητικός σπόρος τής ψυχής για να τελεσφορήσει αγλαό καρπόν και να ανθίσει άνθος ποιητικόν, εύοσμο και σπάνιο. Τα συναισθήματα εκπορεύονται ανεπαίσθητα και όμως σωρευτικά από την πρώτη κιόλας ανάγνωση τής ποιητικής προσφοράς τής Αναστασίας Μαργέτη.

Τα ποιήματα αυτά είναι μαρτυρίες και τεχνουργήματα της ψυχής της, συνιστούν καταθέσεις / αποτελέσματα βαθειάς -και επώδυνης, υποθέτω- κατάδυσης στης ψυχής τα πείρετα, κατά τον Ηράκλειτο. Έτσι πρέπει / επιβάλλεται να δούμε αυτές τις δημιουργίες αυτής τής ποιήτριας, δηλαδή θέλω να πω τις αντιλαμβάνομαι ως πρόκληση στον ηρακλείτειο  αιχμηρό λόγο: ψυχής πείρετα ιών ουκ αν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν ούτω βαθύν λόγον έχει (Β 45)· Τόλμησε -τί αποκοτιά!- και η Αναστασία Μαργέτη να βαδίσει μία «οδό» προς το σκοτεινό και αινιγματικό βάθος τής ανθρώπινης ψυχής, και -τί έκπληξη!- μάς έδειξε μερικά οδοσήματα, αδιέξοδα προς το μυστήριο βάθος και προς τα «τοπία προσδοκιών  που ματαιώθηκαν» (ΜΝΗΜΕΣ ΑΝΑΓΛΥΦΕΣ). Αυτή την ηρακλείτεια οδό προς την ψυχή -και την ψυχή της!- βαδίζει η Αναστασία Μαργέτη.

Μέσα στις ποιήσεις -κυριολεκτικά- τής Αναστασίας Μαργέτη, εκτός αυτών πού ρηγώνουν το τοπίο των ποιημάτων της και διαμηνύουν τους παλμούς τής ευαισθησίας της, διαφαίνεται και συγκινεί η ωραία παιδεία της φιλοσοφικής εκλάμψεως και θραύσματα αγαλμάτων {ΚΑΝΟΝΕΣ) και ψήγματα του τραγικού {ΣΤΟ ΤΡΙΣΤΡΑΤΟ). Δεν είναι, λοιπόν, μόνον η ποιητική έμπνευση και η θεία μανία (Πλάτων) που σμιλεύουν την ποιητική έκφρασή της· φαίνεται, ως όψεις άδηλων και η επίμονη και επίπονη βούλησή της

να χτίσει και να ολοκληρώσει το μέγα πάθος που κατακαίει την ψυχή της {ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ). Ιδού, ο ακριβός καρπός αυτής της οδοιπορίας. Άμποτε ν’ ανθίζει η ψυχή της και να ευφραίνει τίς δικές μας προσδοκίες.

Βασίλειος Α. Κύρκος

Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας