ΑΝΝΑ ΠΑΤΡΙΝΟΥ

Η Άννα Σπ. Πατρινού γεννήθηκε το 1995. Κατάγεται από το Κερί Ζακύνθου. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Παραδίδει μαθήματα σε παιδιά του Δημοτικού.  Η πρώτη της ποιητική συλλογή "Θα φυτρώσει το φως" εκδόθηκε το 2019. 

ΘΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ  (2019)

ΕΚΚΙΝΗΣΗ

Τα ήρεμα αναλόγια

περιμένουν την έβδομη ημέρα.

Σεπτέμβρης

με τους καρπούς των αμπελιών.

Οκτώβρης.

Χειμερινή ξυλεία,

γραμματική αναθέρμανση.

Λέξεις θ’ αρχίσουν να στοιχίζονται

στου μυαλού τα θρανία.

Μικροσκοπικές ελίτσες

μ’ όλο το λάδι τους!

Οι ψυχές θα ανασυντεθούν

στις μονές της χειμέριας νάρκης.

Οι φωνές του φωτός στις ταράτσες,

παραδίδουν τη θέση τους

σε ήχους μακρόσυρτους

στις στοές της σιγής.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΟΥΦΕΚΙ

Σ’ όλη του τη ζωή ήταν στη μάχη.

Στο κεφάλι, στους αγκώνες, στον αστράγαλο,

γάζες.

Στις παλάμες, στους μηρούς, στα σπλάχνα,

βρωμιά.

Κλειστά και υγρά τα βλέφαρά του.

Πίκρα μέσα στο στόμα του.

Στο πέτο ένα γαρούφαλλο

κι από εκεί

κρεμασμένη η καρδιά του.

ΧΡΟΝΟΣ

Στροφή με την πλάτη στο χθες.

Κουβαλάμε

των πολέμων

των λάβαρων

ελαφρές τις στιγμές.

Σεντούκι κάθε χρόνος παλιός.

Κάθε νέα χρονιά

εισδύει στο γνώριμο άγνωστο.

Διαθέτει περάσματα,

μυστικές κλειδωνιές.

Ανατέλλει

ορχιδέες και σύννεφα.

Μεταβάλλει τους κόπους σε κήπους.

ΚΥΚΛΟΣ

Πλαταίνει ο χρόνος.

Μας μεταβάλλει.

Εμείς,

σωματοφύλακες των αισθημάτων,

μια πολύχρωμη ανθοδέσμη

σφίγγουμε στην αγκαλιά.

Κάθε λουλούδι μια βροχούλα ανθισμένη.

Τα ενήλικα μάτια γυρίζουνε να δουν

παιδικά χεράκια να χτυπούν

στον ρυθμό της καρδιάς.

Πλαταίνει ο χρόνος.

Κι αφήνει τη μνήμη

να χορεύει πλάι στις θύμησες.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Υπάρχουν άραγε στων βράχων τις καμπύλες,

στις αιχμές και στις ακμές τους

τα σώματα εκείνων που ανηφόρησαν;

Οι ασφαλαχτοί

μ’ αυτό το μυρωδάτο αγκάθι

δε στάζουνε το αίμα

δεν μαρτυρούνε την κεντιά

και τον σφαγμό

του Αρδιαίου Τυράννου *

*Αρδιαίος: Τύραννος. (Πλάτωνος Πολιτεία, 614 κ.ε.)

Ηλιόγερμα

Μικρή κι αργόσυρτη η πνοή μου

στο πέρασμα του άνεμου.

Σωπαίνει η φωνή

στις νότες των κελαϊδισμάτων.

Τα βήματα κυρτώνουν

στη διαδοχή ξυπνήματος και ύπνου.

Λίγος ο καρπός μου,

στις σοδειές

των δεντροφυτεμένων σου ίσκιων.

Ευλόγησα γιατί με γέννησες.

Αλάφρωσε.

Εγώ θα αγρυπνώ.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Το μάρμαρο παράλληλο στον ορίζοντα.

Το φως αντανακλάται πλαγίως.

Τριαντάφυλλα λικνίζονται στον αέρα.

Ενός ταξιδευτή ο νόστος.

Οι κουρτίνες ανοιχτές στο φρέσκο.

Προς τη δύση του σιωπηλός ο ήλιος

εισχωρεί στο θαλάσσιο σώμα.

Ανυπεράσπιστος ο νους

μπροστά στο χάος του παραθύρου.

Τα μαλλιά κι ο άνεμος σε έλξη ερωτική.

Παντζούρια ακίνητα

αγκαλιασμένα στη λαβή τους.

Δώμα στεριωμένο στην πέτρα.

Τα μάτια

κατηφορίζουν

στην υπογραφή του ζωγράφου.

ΕΓΚΟΛΠΩΣΗ

Εγκολπώνομαι την πλάση

θα πει:

Γονατίζω στο χώμα

αγκαλιάζω το χορτάρι,

προσκέφαλο βάζω μια πέτρα.

Ακολουθώντας τα κέφια του ανέμου

πορεύομαι.

Συναινώ

στις διαθέσεις του ουρανού.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Υπάρχουνε στιγμές

που ξεχειλίζει το πηγάδι της απόγνωσης.

Σαν φύλλο

που θέλει να κοπεί την άνοιξη.

Να το λιώσουν τα πέλματα.

Μοιάζει με κύμα

που αλυχτάει ξαφνικά κατακαλόκαιρο.

Θυμίζει εφηβική ψυχή

που την κατάντησαν αγρίμι

κι ενήλικα

που είναι σίγουρος

ότι δικό του είναι το λάθος.

ΣΤΙΓΜΕΣ

Ξέπνοοι στ’ ακρογιάλι κατεβήκαμε.

Με μάτια

κατεχόμενα του στόχου.

Με χέρια μουδιασμένα από την κάννη

με πόδια απ’ το κυνήγι

ασήκωτα, βαριά.

Καθώς στον αχό της θάλασσας

σε λυρικό ρυθμό

τα βότσαλα χορεύουν,

εμείς

πού να ξοδέψουμε τόση ένταση;

Μέσα μας πώς θα χωρέσει η σιγή;

Με φωτεινή εμβρίθεια η σελήνη,

στου σύμπαντος τα βάθη

αναβιβάζοντας το βάρος όλο

μας νεύει ταπεινά.

ΜΙΚΡΟΣΧΗΜΑ

Διαθήκη

Σ’ ευχαριστώ, διαθήκη των ημερών.

Σκληρέ τράχηλε της υπομονής και της δίψας

Δεν μας περιμένει άλλο

απ’ το τώρα μας.

Ανασφάλεια

Τρέμω στην ιδέα να σταθώ.

Τα πόδια μου τρεκλίζουν

στα σωστά βήματα.

Ενσυναίσθηση

Ο μινώταυρος στην αρένα λιποθύμησε.

Ο ταυρομάχος τρέχει αλαφιασμένος.

Είναι νωρίς

Είναι νωρίς να μιλάμε για θαύματα.

Ο κόσμος ακόμη πονά.

Πώς να σου πω το βαρύ «σ’ αγαπώ»

όταν λυγίζει κι ο ίσκιος μου;

Ξύπνησα

Ξύπνησα

κι όλα βάφτηκαν λευκά.

Σε μια γωνιά

ξεθωριασμένο μαύρο.

Ερωτήματα

Για πόση αιωνιότητα δεσμώτης θα ταχθώ;

Για ποιο καινούριο φρούτο

θα εκδιωχθώ απ’ τον παράδεισο,

Υπέρβαση

Τους αδικημένους,

φόβος τους τυραννά.

Όχι για την αδικία

μα πώς θα ξεπεράσουν το ύφος τους.