ΣΙΣΣΥ ΣΙΓΙΟΥΛΤΖΗ-ΡΟΥΚΑ

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Λόγια γυμνά  (Θερμαϊκός 2012)
Λόγια Αρσενικά  (Πνοή 2018)

ΛΟΓΙΑ ΓΥΜΝΑ  (2012)

 

Ι   ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΚΡΙΣΤΙΝ

  

ΑΙΘΡΑ

Η παραφροσύνη του έρωτα

Είναι τόσο όμορφο όταν υπάρχει κάποιος για σένα! Κάποιος μόνο για

σένα, που να μπορείς να βασίζεσαι σε αυτόν, να βλέπεις στα μάτια του

τη στοργή, τη γαλήνη, την αγάπη. Κάποιος ικανός να κάνει τα πάντα για

σένα... Σου τηλεφωνεί, σε σκέφτεται, βγαίνετε, πηγαίνετε παντού, περνάτε

υπέροχα ιδιαίτερα μόνοι σας, αλλά και με παρέα... Σου δείχνει τις

σκέψεις και τα αισθήματα του με τον τρόπο του... Νοιάζεται σίγουρα για

σένα, σε φροντίζει όπως τότε... θυμάσαι; Σε περίμενε να περπατήσει

και σου κρατούσε το χέρι σφιχτά. Δεν ήταν υπέροχα; Εσύ και το 

βασιλόπουλό σου, μόνοι, οι δυο σας,  αγκαλιασμένοι, γεμάτοι πάθος,

αισθησιασμό, φλογισμένοι από έρωτα, αλλά και περιέργεια. Γιατί... τι

μπορεί να κρύβεται, άραγε, πίσω  από το μεγάλο ανεξερεύνητο τοίχο;

Τι; θα είναι τέλεια; Μια εμπειρία, ένα δείγμα αγάπης, ευτυχία, ανακάλυψη, ισότητα.

—Το θέλαμε και οι δύο τόσο πολύ!

—Σε σκέφτομαι, σε ονειρεύομαι, συνέχεια σε περιμένω!

Δεν αντέχεις στον πειρασμό του... Συνεχίζεις να περιμένεις το σύγχρονο βασιλόπουλο... Τον θέλεις τόσο πολύ, νομίζεις πως είναι αυτός

που μαζί του μπορείς να ζήσεις έρωτα, ακατανίκητο δυναμισμό!

Έχεις πραγματικά ανάγκη αυτόν που θα νοιαστεί αληθινά για σένα,
αυτόν που θα δώσει νέο πνεύμα στη ζωή σου, που μαζί του θα γνωρίσεις

την άλλη μαγευτική πλευρά της ζωής, που θα κάνει την καρδιά σου να

φτερουγίσει, ενώ η ανάσα σου θα είναι κομμένη, τα πόδια σου παραλυμένα

και ανατριχίλα θα δαμάζει όλο σου το κορμί. Τον θέλεις! Είναι το νόημα στο μέλλον της δημιουργικής ύπαρξής σου.

Είσαι αποφασισμένη. Όμως αυτός έχει πια χαθεί... Πάνε τόσες μέρες

από τότε που δώσατε το τελευταίο παράξενο φιλί και διπλάσιες από τότε

που τον ένιωσες στην αγκαλιά σου... Κάποτε σου έστελνε μηνύματα

με το δικό του τρόπο...Ένα «ντρινγκ!». 3:15,3:30,3:45... Τώρα, όμως,

τίποτα... Νεκρά τα πάντα! Γιατί; Εσύ ρωτάς, αλλά κανείς δε σου απαντά.
Μήπως σε ξέχασε; Μήπως όλα τελείωσαν; Γιατί όμως; Γιατί;

Υπάρχει κανείς; Κανείς πια δεν μπορεί να μου απαντήσει; Σ' αγαπώ!

Σε θέλω, θέλω  να νιώσω το άγγιγμά σου, τη φλογισμένη ανάσα σου,

εσένα! Τίποτα δε με σταματά πια! Τίποτα! Μ' ακούς; Αλλά, γιατί; Πες

μου, γιατί; Μήπως βαρέθηκες; Δεν έχεις το σθένος  να μου το πεις; Γιατί

να χάνομαι; Γιατί; Πες  το μου όσο είναι καιρός... Να μην κυλάει άδικα

ο χρόνος μέσα στην άγνοια... Φοβάμαι για σένα, για μένα. Ζηλεύω!

θέλω κι εγώ όλα  αυτά που οι άλλοι  απολαμβάνουν κάθε μέρα, τα Σαββατοκύριακα... θέλω εσένα! Την ανδρική παρουσία σου δίπλα μου. Σ'

έχω ανάγκη, τόση που δεν μπορείς να φανταστείς! Πες  μου κάτι. Τι φταίει;

Έχω ωφεληθεί από την αγωνία... Δεν είμαι απωθητική. Το ξέρω. Σε

θέλω!

ΔΗΙΔΑΜΕΙΑ

Σκέψεις μιας νύχτας

κι ενός ίσως  προσωρινού χωρισμού

Νιώθεις τόσο όμορφα, αλλά και παράξενα, όταν τόσο πολλά συναισθήματα φωλιάζουν στην καρδιά σου...

Στη δίκιά μου δεν ξέρω αν φωλιάζουν ή αν μάχονται για κυριαρχία, πάντως νιώθω ένα φτερούγισμα, κάποιο παράξενο πετάρισμα, ένα γλυκό, μα και κάπως ανυπόφορο ρίγος, μια σπάνια ταραχή, μια ελπίδα... Ναι! Μια ελπίδα!

Ελπίδα, μια λέξη που σημαίνει πολλά, που προκαλεί και δημιουργεί. Είναι αυτή που σε κάνει να βλέπεις το μέλλον με αισιοδοξία, αυτή που ξαναζωντανεύει το χαμόγελο στα χείλη σου, στο πρόσωπό σου.

Κι εγώ σίγουρα ελπίζω, πιστεύω, δεν μπορώ, όμως, να πω ότι συνέχεια

χαμογελώ...

Λένε κάποιοι ότι η αγάπη φέρνει ευτυχία, χαρά, χαμόγελα, σιγουριά, ασφάλεια. Σωστά... Συμφωνώ και θέλω να προσθέσω ότι η αγάπη φέρνει επίσης  πόνο, λύπη, αγωνία. Ταράζει τα νεύρα, προσπαθεί να δαμάσει την ψυχή, κόβει τη γλώσσα, παραλύει τα πόδια, αλλά ίσως...

Ίσως... ποτέ την ελπίδα!

Νιώθω, αισθάνομαι, ενδιαφέρομαι, προβληματίζομαι, σκέφτομαι,

ανησυχώ, τρομοκρατούμαι, φλέγομαι, πετάω από χαρά, μαραίνομαι από λύπη και έλλειψη, κατακυριεύομαι από ζωντάνια, δυναμισμό, ανεξαρτησία, ζωγραφίζεται σ' ολόκληρο το είναι μου μια απέραντη μελαγχολία, ένα παράξενο μεθύσι ζώνει το σώμα και το μυαλό μου, οι κινήσεις μου γίνονται με πολύ αργό ρυθμό...

Ξαφνικά, όμως, αλλάζουν ταχύτητα, τρέχουν, πετάνε, δεν μπορώ να

ελέγξω πια τίποτα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει... Βλέπω όνειρα παράξενα, που με μεταφέρουν σε κόσμους κοινούς, αλλά κι εξωπραγματικούς, παραμυθένιους, γεμάτους έρωτα, αγάπη, φιλία, εμπιστοσύνη,

αλληλοϋποστήριξη, δέσιμο, ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία.

Όμως, ορισμένες φορές με κάνουν και φοβάμαι. Με πιάνει κατάθλιψη. Και όλα αυτά γιατί, αν και είμαι κορεσμένη από οικογενειακό και φιλικό ενδιαφέρον, αγάπη και αισθήματα, μου λείπει η τρυφερότητα, μου λείπουν τόσο πολλά και πάνω απ' όλα εσύ!

Έλα, δεν μπορώ άλλο! θέλω να σε δω! Το χρειάζομαι τόσο πολύ, σαν

φάρμακο για την πληγή μου.

ΗΔΥΛΗ

Ζωηρές επιθυμίες

Καλημέρα!

θα χαρώ να συναντηθούμε ξανά, να ακούσουμε κι άλλα όμορφα τραγούδια, όπως αυτά που επέλεξες, να συνεχίσουμε το χορό μας, ώστε να γίνουμε καλύτεροι, να δοκιμάσουμε διάφορες ποικιλίες, αρώματα και χρώματα τσαγιού, για ν' ανακαλύψου κι εγώ τα μυστικά τους, να φωτογραφίσω τις κάλτσες σου, καθώς θα αποτελέσουν υλικό-τεκμήριο του βιβλίου μου, ν' αγγίξουμε τις μύτες των παπουτσιών μας, όπως τότε που η μεγάλη μύτη σου φλέρταρε τη μικρή δική μου, να χαμογελάσουμε, να ψιθυρίσουμε, ν' αφήσουμε τις σκέψεις μας ηχηρά να εκφραστούν και τα λόγια μας μεθυστικά να μας παρασύρουν...

Σε φιλώ!

ΚΑΛΛΙΣΤΗ

Απορίες  αγάπης

Αν μόνο προσπαθούσες να καταλάβεις πόσο άσχημα μου μιλάς κάποιες

στιγμές... Γιατί να με πληγώνεις έτσι; Εσύ γιατί να με κάνεις να

κλαίω; Αχ, πόσο πολύ με πίκρανες; Δεν είμαι συνομήλικη σου. Δεν έχω

τις δικές σου εμπειρίες, τις δικές σου ευθύνες. Ξέρω μόνο ν' αγαπώ και

ν' αφιερώνομαι. Να αφοσιώνομαι... Γιατί δε με νιώθεις; Με χτυπάς σε

αντάλλαγμα της επιθυμίας να είμαι πλάι σου. Εγώ σε θέλω συνέχεια.

Εσύ με θέλεις με δόσεις. Μου μιλάς άσχημα. Με ειρωνεία... Με σαρκασμό.,. Έτσι αγαπάς εσύ; Αν σ' εμένα φέρεσαι έτσι, τους άλλους τότε τους

δαγκώνεις; Ακόμη κι όταν με πονάς, αντί να εκραγώ και να φωνάξω, πνίγω την πίκρα και τη φθορά της ψυχής μου μέσα μου και κλαίω, προσπαθώντας μπροστά σου να είμαι συνετή. Για να τα καταφέρεις στην αγάπη, είναι καλό να δεις στην αρχή τον άλλον ως μια επαγγελματική σου υποχρέωση, έναν πελάτη. Όπως κάνεις το καλύτερο για τη δουλειά σου και φροντίζεις να είσαι άψογος στις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις,

έτσι και για τη σχέση σου θα μάθεις να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου.

Με αυτόν τον τρόπο θα πάψεις να φοβάσαι, θα εξοικειωθείς και θα προσαρμοστείς αρμονικά στη συμβίωση. Έτσι θα ισορροπήσεις. Όλα θα έρθουν ομαλά. Επιμονή, υπομονή, ελπίδα και θα τα καταφέρεις.

ΛΥΤΡΙΑ

Ματαιοδοξία, πολιτική  και διπλωματία

Δεν ξεχνώ πόσο σκληρός ήσουν εκεί όπου έπρεπε.

Σ' ένιωθα πάνω μου. Σύντομα θα σε αγγίξω σιγά, αργά, γρήγορα... θα

σε  νιώσω. Πολύ, πολλές φορές, κάθε μέρα, για πάντα, για την επόμενη

ζωή μας.

Επιτέλους, σβήσαμε το παρελθόν που μας βάραινε! Μμμ... Είμαστε

ελεύθεροι πια. Είμαστε μαζί. Γευτήκαμε τη μεσημεριανή ηδονή...  Πίσω στη δουλειά. Αδημονούμε να γευτούμε τη βραδινή έκσταση... Μμμ!

Τι κι αν πατήσαμε τα πενήντα... Νιώθω τόσο ζωηρή κι εσύ έχεις τόση

δύναμη μέσα σου... Αν κάθε βράδυ, μετά από τόση κούραση, ακόμη και

στη 1:30 π.μ. έχεις τόση ενέργεια, σκέψου σαν γίνει ένα με τη δική μου

τι θα προκύψει. Σεισμός, ηφαίστειο!

Εσύ, ο πιο ολοκληρωμένος, ευτυχισμένος άνδρας και άξιος μακροβιότερος πολιτικός... Εγώ, η πιο λαμπερή, ευτυχισμένη γυναίκα και δυναμίτη διπλωμάτης!

ΟΣΙΑ

Γιατί φοβάσαι;

Για να βγει το μωρό μου στον κόσμο, πρέπει εγώ, η μανούλα του, να

πονέσω, να ουρλιάζω από τον πόνο και μετά να αγαλλιάσω  ακούγοντας  το γλυκό, ζωηρό κλάμα του. 0 έρωτας πονάει. Η αγάπη πονάει. 0 πόνος είναι γλυκός, όταν υπάρχει ελπίδα ζωής και αγάπης. Μαρτύριο είναι μόνον η προσβολή. Δεν υπάρχει χειρότερο μοναχικό, προσωπικό συναίσθημα στον κόσμο από την προσβολή. Όταν σε προσβάλλουν αυτοί που εκτιμάς, εμπιστεύεσαι, πιστεύεις και αγαπάς, είναι σαν να φιλιέσαι με το θάνατο, την εξαφάνιση. Η προσβολή σε εκμηδενίζει. Πληγώνονται τα σωθικά σου, αλλά εσύ εξακολουθείς να αγαπάς και σκέφτεσαι όμορφα γι' αυτά τα πρόσωπα. Πιστεύεις, ελπίζεις. Ίσως ήταν μια λάθος  μέρα, μια κακιά στιγμή... Ίσως.

Με τις άσχημες σκέψεις μας βλάπτουμε μόνο τον εαυτό μας. Όταν σκεφτόμαστε άσχημα για κάποιον, το κακό γυρνάει πάνω μας. Όταν κάνουμε

κάποιον να υποφέρει, σίγουρα σύντομα θα υποφέρουμε κι εμείς στο διπλάσιο. Δώστε αγάπη, για να λάβετε αγάπη.

Είναι τόσο άσχημο να λέει κανείς μισόλογα, να επικοινωνεί μ' αινίγματα, γρίφους και μαντικά κόλπα, να κρύβεται από την ευθεία επικοινωνία, να αναιρεί τα λόγια του, να λέει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, όποτε το θέλει, να θυμάται όποτε χαίρεται και να ξεχνάει όποτε τον συμφέρει, να μην έχει το θάρρος  να αποδεχτεί τον εαυτό του, να μιλήσει ξεκάθαρα. Είναι κρίμα να είναι κανείς συμφεροντολόγος και να θέλει να γυρνάει ο κόσμος γύρω από αυτόν. Είναι λυπηρό να... κατασκευάζονται αγάπες  με γνώμονα το χρήμα, την περιουσία, την εξουσία, την αίγλη, τις δημόσιες σχέσεις, τον κοινωνικό κύκλο, την καλοπέραση, το βόλεμα,  το δήθεν. Είναι παράδοξο να τσαλακώνονται αγάπες αγνές, αληθινές, ευγενικές, ετοιμοπόλεμες, αγάπες που μπορούν να αντέξουν μια ζωή, στα δύσκολα και στα εύκολα, χωρίς να σε προδώσουν.

Γιατί φοβάσαι τον εαυτό σου; Γιατί φοβάσαι να αντικρίσει τη ζωή σου;

Γιατί αυτοκαταδικάζεσαι; Μέχρι πότε θα παίζεις θέατρο; Από ποιους πρέπει να κρύβεσαι; Κανείς δε σε καταδιώκει. Νιώσε άνετα κοντά μου. Δεν

κινδυνεύεις. Είμαι εδώ για σένα. Σ’ αγαπώ όπως είσαι, γι' αυτό που είσαι. Μοιράσου μαζί μου τη διαφορετικότητά σου. Μίλα. Έλα κοντά μου!

Δέξου τον εαυτό σου. Αγάπησε τις ιδιαιτερότητές σου. Σβήσε το παρελθόν που τόσο σε πληγώνει. 0 δρόμος σου δε σταμάτησε εκεί. Άνοιξε νέα

σελίδα στην ιστορία σου. Το τρένο δεν έφυγε μόνο του. Είσαι πάνω του

και μπορείς και θέλεις να φτιάξεις τη ζωή σου, να γευτείς και άλλες εμπειρίες, να κάνεις σπιτικό, παιδιά και να δώσεις συνέχεια στο όνομά

σου. Η ζωή δεν είναι μόνο να γυρνάμε, να ξενυχτάμε, να κερνάμε και

να γλεντάμε τα χρήματά μας, που με τόσο κόπο βγάζουμε. Όλοι κάνουμε λάθος επιλογές. Ευτυχώς, γιατί μόνον έτσι μαθαίνουμε! θέλω να σε

στηρίξω σε όποιο δρόμο και αν επιλέξεις. Η ζωή μου σου ανήκει.

ΙΙ  ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΥΑΛΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΨΥΧΗΣ

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

Αναρωτιέμαι συχνά αν θα ωφελούσε να γνώριζα το μέλλον μου. Έχω

τόση αγωνία! Φοβάμαι μήπως χάσω όλα αυτά που αγαπώ. Όλα  αυτά που

επιτέλους  ήρθαν στη μικρή τρυφερή ζωή μου. Όχι, προτιμώ να ζήσω την

αγωνία κάνοντας ό,τι καλύτερο και περισσότερο περνάει από το χέρι

μου για να τους κρατήσω κοντά μου, αποδεικνύοντας  την παραδεισένια

ζεστασιά της ταπεινής ψυχής μου και την εκτίμηση που τρέφω για την καταλυτική τους παρουσία στη ζωή μου. Διαφορετικά, θα γινόμουν απαισιόδοξη, ματαιόδοξη και ίσως να εγκατέλειπα τον αγώνα της ζωής.

ΔΕΚΑΟΧΤΩ

Ησυχία, απάθεια, κενό, ηρεμία.

Διάβαζε... Χανόταν στην ιστορία των αιώνων... 17os, 18οs, 19os... Ενδιαφέρον ανύπαρκτο πια, όλα μια ανάγκη, συνήθεια, αγωνία, τελείωσε, έσβησε, διψά τώρα για το κοντινό αύριο, αυτό το ξέγνοιαστο.

Άνοιξη, το ξέρει, ήρθε, πέρασε, σε λίγο φεύγει. Μπορεί και ακούει τους κήρυκες: άγγελοι, φορείς, προμήνυμα. Βυθίζεται, ακούει, νιώθει τα πουλιά, το ουράνιο σθένος, την απατηλή ατμόσφαιρα, το χάδι της θάλασσας

το αισθάνεται.

Το καλοκαίρι έρχεται...Όμως  στάθηκε να ξαποστάσει γιατί η άνοιξη,

ναι, η άνοιξη, ήρθε και της χτύπησε την πόρτα. Τόσο ξαφνικά. Αναπάντεχα! Σκόρπισε παντού την ευωδιά της, μυριάδες λουλούδια, άρωμα, καρποί της θεάς της σοφίας, φρούτα, υγεία, αγριολούλουδα, μέθη συναισθηματική, χρώματα και ευωδία κλεισμένα στο κουτί της ζωής. Η άνοιξη ήρθε στο σπίτι της. Ναι, ίσως  να μην μπορούσε να το καταλάβει... Όμορφη εποχή! Έχει τα γενέθλιά της. Δεκαοχτώ. Ευχαριστώ...

ΕΙΜΑΙ

Είμαι ευαίσθητη, αργή στις κινήσεις μου, ρομαντική, παθιάζομαι με

αυτό που κάνω, νιώθω, σκέφτομαι με το δικό μου τρόπο, φοβάμαι, ανησυχώ, αγχώνομαι, χρειάζομαι πάντα ειλικρίνεια, σεβασμό, τρυφερότητα, αγάπη, φροντίδα, προσοχή, αναγνώριση, υπομονή και ελεύθερη αξιοπρέπεια. Μισώ το ψέμα, την κοροϊδία και την απάτη. Είμαι φερέγγυα, γνήσια, αληθινή, γιατί πιστεύω ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, αγνές, παρθένες οντότητες, που θυσιάζονται στο βωμό της συντροφικής ευτυχίας και γαλήνης.

ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

 Όταν σε σκέφτομαι θαρρείς πως η ψυχή μου βγαίνει από τη θέση της, σπαρταράει, φτερουγίζει και σιγά – σιγά αποχωρίζεται τη φυλακή του ψεύτικου υλικού κόσμου του κορμιού μου. Ξεκινάει το ταξίδι της χαμηλά, λίγο πιο πάνω από τον ομφαλό και όλο ανεβαίνει… μια ανάσα φτάνει για να βγει… όμως δεν τελειώνει και άλλη ψυχή ακολουθεί τα παρθενικά της βήματα… πιο χαμηλά αυτή τη φορά… και οι ψυχές γίνονται πολλές, στήνουν γαϊτανάκι με κορδέλες και γλυκές φωνές. Το γαϊτανάκι του πόθου ψάχνει να συμβιβάσει την επιθυμία με την ελευθερία…  Η πείνα, η δίψα γίνεται λύσσα… και λυσσασμένη ξεψυχώ ζωντανή, μπροστά σου.  Ένα σου φιλί στο στόμα θα μ’ αναστήσει.

 ΣΕ ΓΥΡΕΥΩ

Υπάρχουν μυριάδες φορές  που μια αθεράπευτη πείνα θερίζει το κορμί μου. Μια ακαταστασία με τη μορφή ναυτίας  κλυδωνίζει τα σωθικά μου.

Νιώθω εξαρτημένη, έρμαιο στο έλεος του φλογερού έλκηθρου που παραδέρνει στο καυτό παρελθόν μας και στις πυρακτωμένες μελλοντικές,

δικές μας  αναμνήσεις. Αγιάτρευτη λιγούρα, που μόνο εσύ, αστέρι της

ζωής μου, μπορείς να δαμάσει με τη συνύπαρξή μας. Λαχτάρα μου

και προσμονή, η λάμψη σου να φωτίζει πάντα το δρόμο μου.

ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΑ, ΠΑΡΑΛΟΓΑ, ΠΑΡΑΦΟΡΑ

Με ελκύεις τόσο περίεργα, παράλογα, παράφορα.  Θέλω να σε χειρουργήσω.  Θέλω να δω από τι είσαι φτιαγμένος.  Να πιάσω τους χτύπους της καρδιά σου.  Να μετρήσω την ανάσα σου.  Να παίξω άρπα στις χορδές σου.  Να αγγίξω τα αγγεία σου.  Να μαλάξω τα έντερά σου.  Να γευτώ το συκώτι σου.  Να κολυμπήσω στους πνεύμονες σου, να αναπνεύσω μέσα από το βάθος του κορμιού σου.  Να σβήσω τη δίψα μου με το αίμα σου δίχως να σου στερήσω τη ζωή αλλά διπλασιάζοντάς τη για σένα και μόνο.  Θέλω να σερφάρω στις αρτηρίες σου, να κάνω κόλπα μαγικά με τα αιμοπετάλιά σου, να παίξω μήλα με τα λευκά σου αιμοσφαίρια, να χορέψω αγκαλιά με την πίεσή σου.  Να πλεύσω πάνω στο ιστιοφόρο των ματιών σου.  Να ζωγραφίσω με τα υγρά του μυαλού σου και να σκουπίσω το κορμί μου με τα σφουγγάρια του εγκεφάλου σου.  Να φάω από το δικό σου σώμα, να πιώ από το δικό σου λαιμό, να ακούσω από τα τύμπανά σου, να πιάσω με τα δικά σου χέρια, να περπατήσω στα πόδια σου, να βαδίσω με το δικό σου πέλμα, να ακροβατήσω στα κόκαλά  και τους μύες σου, να ρουφήξω με καλαμάκι τη λιμνοθάλασσα από τον ομφαλό σου. Έχεις γίνει το όραμα και ο εφιάλτης μου!  Σε λατρεύω!

ΙΙΙ  ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΑΓΟΥΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

0 άγουρος έρωτας του καλοκαιριού

είναι θύελλα του φθινοπώρου,

λευκή μαγεία του χειμώνα,

θείο δώρο της άνοιξης,

λουλούδι ευωδιαστό.

ΑΝΤΑΜΩΜΑ

Μιας νύχτας άνεμος, τραγούδι,

χορό έστησε με τ' αγγελούδι.

Τ' αστέρια μπήκαν στη γιορτή

κι ένα φεγγάρι σα χρυσό χαρτί.

Σκόρπισαν σκόνη ερωτική

κι αγάπη χάραξαν καρτερική.

Η πλάση όλη ευδαιμονεί,

ο νέος ανυπομονεί.

Η κόρη στέκει και θωρεί,

λευκό φουστάνι, κάτασπρο φορεί.

Ζούνε και οι δυο μακριά,

χαλί κοινό ενώνει την καρδιά.

Γοργά o Ήλιος βρήκε το φεγγάρι

και η κόρη αντάμωσε το παλικάρι.

0 χρόνος  γρήγορα περνά

και την ψυχή ο πόθος κυβερνά.

ΓΕΛΟΙΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

Του έρωτα το πρόσωπο φοβήθηκα.

Στο παρελθόν αρνήθηκα γελοίες αγκαλιές,

Λόρδους, υποκριτές, λούστρους επιφανειακούς,

Δίχως πετσί και νου,

Πρόσωπα ψεύτικα, φτιαχτά,

Μαστουρωμένα στη φτωχή μαγκιά.

Τύπους τάχα μοιραίους, τρανταχτούς,

Μα τιποτένιους, τεχνητούς.

Λούσα, ανέσεις και ατού,

Να τα φοράς,

Όχι να σε φορούν!

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ

Δύναμη, ελπίδα, όνειρα και ευτυχία,

Γκρεμίζει η υπενθύμιση, παλαιό αμαρτία.

Ο άνθρωπος στέκει ανήμπορος, με αδυναμία,

θεμέλια αγνής, άγουρης ψυχής γκρεμίζει η απελπισία.

Χαμόγελο, γλύκα, ομορφιά, σβήνουν με δυστυχία.

Βαρύ φορτίο σκέψεων πυρπολεί την υγιή αδιαφορία,

ανοίγοντας  δρόμο αρκετό στη θυμική ταλαιπωρία.

Αυτός, αυτή, ον φτερωτό, φοβάται να αποδράσει από την απληστία.

Καιρός  είναι λοιπόν! Απόλαυσε νέα μαγεία!

Επιμονή, υπομονή, ψυχή αγνή...

Ερωτική γεννήθηκε ιστορία!

ΣΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Ταξιδεύοντας στο χρόνο,

οδηγό διάλεξα την ποίηση,

να με συντροφεύει χαρμόσυνα

στα πελάγη, τα ουράνια...

Στα γαλάζια νερά, τα καθάρια της ποίησης,

επιλέξαμε να πλέξουμε το δικό μας ιστό,

φωτεινό και δροσερό, γήινο και ερωτικό,

πρόθυμο να μας ταξιδέψει

σε πελάγη νέα, ξεκάθαρα, μαγευτικά,

χαρίζοντας σ' εμάς την ελπίδα της αιωνιότητας.

Δαχτυλίδι δικό μας, στόχος ποιητικός,

μας ένωσε για πάντα και μας καθοδηγεί

ατού κύκλου τα οράματα.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Κάστρο μου μοναχικό,

Έρημο και φοβισμένο,

Κάποτε σε πλήγωσαν

Και μένεις μπερδεμένο.

Τα μάτια μου θωρούν

Τα μάτια της ψυχής σου.

Κενή νιώθω, πικρή,

Δίχως ψυχή, δίχως πνοή.

Άδειο συρτάρι, σφραγισμένο.

Τρεμάμενο και μαραμένο,

Βράζει το στήθος μου.

Πονώ.

Να αναπνεύσω δεν μπορώ.

Άγχος γκρεμίζει το κορμί μου.

Φλέγομαι από αγωνία τολμηρή!

Κάστρο, ποθώ,

Σαν άγουρος πολιορκητής

Να κατακτήσω και

Με αγάπη περισσή

Να διασφαλίσω.

Το παρελθόν να σβήσω,

Νέα, γλυκιά ζωή

Να σου χαρίσω.

ΛΟΓΙΑ ΑΡΣΕΝΙΚΑ  (2018) 

Απόσπασμα

Το Παρελθόν σε Δεύτερη Έκδοση

Οι κρόταφοι του Γιάγκου Ρούση είναι γκρίζοι εδώ και πολύ καιρό. Η γυναίκα του είναι καλύτερα από ποτέ. Πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε από το κολέγιο όπου δίδασκε τα τελευταία είκοσι χρόνια και ταυτόχρονα ολοκλήρωσε την εξειδίκευσή της στη Θεατρολογία. Όπως πάντα φιλομαθής, πολυπράγμων και δραστήρια, άνοιξε μαζί με συνάδελφό της πειραματικό θεατρικό εργαστήρι κάνοντας το όνειρό της πραγματικότητα. Φέτος ανεβάζουν το πρώτο τους έργο, «Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός»  του Paulo Coelho. Η ίδια μάλιστα θα προλογίσει στην πρεμιέρα και καθώς σέβεται απόλυτα την κρίση του Πάγκου, του απαγγέλλει με λαχτάρα ό,τι έχει γράψει μόνη της μέχρι

στιγμής:

«Το φως που καίει λαμπρά την καρδιά του πολεμιστή, τον οδηγεί... Αυτός βέβαια μπορεί και δεν φοβάται να μάχεται και στο σκοτάδι... Εσύ, ο πολεμιστής κι εγώ, το φως... Γεννήθηκες για να με συναντήσεις... Ζεις από

μένα... Με βρήκες... Αγωνίσου να με κατακτήσεις... Δώσε μάχη για να γίνουμε ένα...»

Ο Γιάγκος τη θαυμάζει. Δεν έχει γνωρίσει πιο άξια γυναίκα. Θέλει να καταλάβει την ψυχή και το μυαλό της. Πάνε τόσα χρόνια. Ανέκαθεν όμως εκείνη κρατούσε μια απόσταση από τους γύρω της. Λες και στις όποιες σχέσεις της δεν δίνει όλο της τον εαυτό. Λες και μέσα από τη σημασιολογία

του εκφερόμενου λόγου και τη γλώσσα του σώματος θέλει οι άλλοι να μαντεύουν αυτό που νιώθει. Μα ο Γιάγκος δεν την αντέχει αυτή την περιπέτεια. Θέλει οι άνθρωποί του να του ανοίγονται, να μοιράζονται και τις πιο σκοτεινές πτυχές τους. «Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και μέσα απ’ τους

στίχους της απαγγελίας της κάποιο μήνυμα θέλει να περάσει... Αλλά προς ποιον;» προβληματίζεται.

Μέσα σε όλες τις εξελίξεις, η οικογένειά του ζει κι άλλες μοναδικές, χαρούμενες στιγμές. Η κορούλα του ντύνεται νυφούλα. Παντρεύεται έναν εξαιρετικό νέο, μορφωμένο και όμορφο. Ζουν ευτυχισμένοι, ο καθένας με την καριέρα του. Μπορεί να γίνει και παππούς σύντομα!

Όσο για τον ίδιο, δυο πράγματα δεν αλλάζουν. Το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα, μια ζωή με επιτυχίες, έρωτες και λάθη. Το ζωηρό παρελθόν του γίνεται μέλλον και το μέλλον προδιαγράφεται συναρπαστικό. Δεν υπάρχει τίποτα που θέλει να αλλάξει ή να ξεχάσει. Πιστεύει πως σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.[i] Στα λάθη του λέει:

 «Καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει, παρά για όσα δεν έκανες». Η ωριμότητά του του δίνει το πλεονέκτημα της λιγότερης, αλλά πιο ποιοτικής εργασίας. Τα θηλυκά, κατά περίεργο τρόπο, επιμένουν να λένε και

πάλι πως οι γκρίζοι κρόταφοι ασκούν περισσότερη γοητεία από τα κοντοκουρεμένα, πολλές φορές ξυρισμένα κεφάλια και τους «μπετόν αρμέ» κοιλιακούς των νεαρών της εποχής.

Βρίσκεται λοιπόν πάντα στο προσκήνιο. Κάθε ρυτίδα που προστίθεται στο πρόσωπό του δεν είναι παρά ένα σημάδι από μια καινούργια του εμπειρία. Κάθε πονηρή ματιά θηλυκού τον κολακεύει, εξάπτει τον ερωτισμό του. Κάνει

σχέσεις χωρίς δισταγμό και ενδοιασμούς και μάλιστα πάντα χωρίς υλικές αποζημιώσεις και παράπλευρες απώλειες. Ζει μερικές φορές ακόμα και έρωτες του παρελθόντος του, σε καταπληκτικά ριμέικ - το παρελθόν του σε δεύτερη έκδοση.

---

[i] Γιώργος Σεφέρης (1900-1971),Έλληνας ποιητής, βραβευμένος με το

Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963.

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, ΜΑ, ΒΑ: είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών «Ψηφιακά ΜΜΕ» του τομέα Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Sussex της Μεγάλης Βρετανίας, Πτυχιούχος Γαλλικής Γλώσσας & Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με εξειδίκευση στον τομέα «Σύγχρονα Γράμματα» του Πανεπιστημίου Avignon της Γαλλίας, και στην «Αγγλική Λογοτεχνία» από το DEI College, ενώ είναι Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου Α.Π.Θ.. Ομιλεί την Αγγλική, Γαλλική, Ιταλική και Βουλγαρική γλώσσα. Έχει παρακολουθήσει επιτυχώς τη σειρά Κινηματογραφικών Σεμιναρίων της ΧΑΝΘ υπό τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο. Η Σίσσυ Σιγιουλτζή- Ρουκά είναι η συγγραφέας των βιβλίων «Λόγια Γυμνά» εκδόσεις Θερμαϊκός και «Λόγια Αρσενικά» εκδόσεις Πνοή. Ασχολείται ενεργά με θέματα Επικοινωνίας, Προώθησης και Διαφύλαξης Αισθητικής Κουλτούρας και Πολιτισμού μέσα από την παραγωγή και διαχείριση ψηφιακών μέσων καθώς και την επιμέλεια αντίστοιχων εκδηλώσεων πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης. Επιμελείται και παρουσιάζει τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ: Πορτρέτα στο Χρόνο» και «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ: Ένα Ταξίδι, Ένα Έργο» στο διεθνές ψηφιακό ραδιόφωνο Radio1d (Ράδιο Έναντι), καθώς και την ομώνυμη στήλη στο portal www.radio1d.gr, που με συστηματική έρευνα και καταγραφή, προάγουν τη διαφύλαξη της Ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού, της λαογραφίας και την εργοβιογραφία επιστημόνων, δημιουργών, καλλιτεχνών, συγγραφέων. Είναι ενεργό μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας – Θράκης ΕΔΗΠΗΤ με Α.Μ. 0295. Εργάστηκε επί μια δεκαετία ως εισηγήτρια πλήθους σεμιναρίων αξιόλογων Εκπαιδευτικών Φορέων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει αρθρογραφήσει επί μία οκταετία σε γνωστά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Διετέλεσε για δέκα συνεχή έτη υψηλόβαθμο στέλεχος του Ομίλου Εταιρειών Υγείας ΒΙΟΙΑΤΡΙΚΗ και της EXPO2008 στον τομέα της Επικοινωνίας. Ζει και εργάζεται στο Ιστορικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη με τον οικονομολόγο Ιωάννη Ρουκά και μητέρα 2 αγοριών. Είναι Πρόεδρος του Σωματείου «Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου».