ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ "ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΓΚΩΜΙΑ"

ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΓΚΩΜΙΑ (1993-1996)

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Έχεις αγάπη μου την ηλικία τον μύθου

Όταν τη νύχτα υψώνεις έως τα χείλη μου

Το κύπελλο με το αίμα σου που κοχλάζει

*****

Πάνω στα βλέφαρά σου ανακαλύπτω

Το πένθος ενός κάτασπρου πουλιού

Πιο μυστικό κι από την έκλειψη της σελήνης

*****

Είσαι γυμνή

Και τα χέρια σου με σφιχταγκαλιάζουν

Και κλείνω για πάντα το βιβλίο μου των αποχωρισμών

*****

Η μορφή σου διαρκώς με παραμονεύει.

Όπου κι αν βρίσκομαι και στολίζει

Τη σιωπή μου μ' ένα φωτοστέφανο

*****

Ένα φιλί σου μόνο είν’ αρκετό

Να εξαφανίσει το ψύχος

Ν’ ανάψει ένα ρόδο μες στον καθρέφτη

*****

Δεν υπάρχουν πια λέξεις ικανές

Ούτε σημάδια από το νύχι του χρόνου πάνω στο σώμα μου

Όταν σμίγουν τα χείλη μας

*****

Απόψε   όλα τα κρύσταλλα ευωδιάζουν

Από το φως της πανσέληνου

Και η θύμηση σου ξεπροβάλλει, σαν ανθισμένο γιασεμί

*****

Μάταια θα έλαμπαν τα δάκρυα στα μάτια σου

Και η σκόνη των άστρων στα βλέφαρά σου

Αν δεν το είχα προσέξει

*****

Σε βρίσκω πάντοτε και παντού

Με το δοξάρι ενός βιολιού που εναποθέτει

Σιωπηλές συγχορδίες και δάκρυα στα μάτια σου

 *****

Κιόλας· ανάβλυσε της τέρψης η πηγή

Πώς όμως θα μπορέσω να ξεχάσω

Το ατλάζι του στήθους σου που τόσο φεγγοβολεί;

 *****

Ας προσπαθήσω ακόμα μια φορά

Με τα χείλη σου με τα χέρια σου

Να ξαναρχίσω τη ζωή μου

*****

Τι γρήγορα που λιώνει μαζί σου

της αδράνειας ο παγετός

Όταν το χέρι, σου αγγίζει το χέρι μου

Όπως η άνοιξη αγγίζει το χειμώνα

*****

Ο ίσκιος σου ξεδιπλώνει στον τοίχο

Τα διάφανα φτερά του κι ένα σμαράγδι

Ξάφνου πέφτει από την οροφή πάνω στην κόμη σου

 *****

Κοιμάσαι άμορφη κι απλή

Και τα δυο χέρια σου μεγάλα ηλιοτρόπια

Σκεπάζουν τη νύχτα προμηνούν τη χαραυγή

 *****

Φωλιάζει μέσα σου ή νοσταλγία των τροπικών

Ποσό βαθειά να νιώθεις άραγε την έξαρση τον πυρετού

Πού ντύνει τα μαλλιά σου με χρυσάφι

*****

Το σκοτεινό το σώμα σου επιμηκύνει τη νύχτα

Μεταμορφώνεται σ’ έναν διάττοντα

Και διασκορπίζεται έπειτα σε πρίσματα φωτεινά

*****

Όταν γέρνει, ο ήλιος γέρνεις κι εσύ

Με τα χείλη σου ματωμένα

Και ξεφυλλίζουν τα χάδια  σου σε φθόγγους μουσικούς

Ο ΑΦΡΑΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Θ’ ανακαλύψουμε μαζί

Καινούργιους ουρανούς

Καινούργια χρώματα της χαραυγής

Μύριες θαυμάσιες εικόνες

Όμως μη βιάζεσαι

Μάθε να χρησιμοποιείς

Τη σιωπή

Να εισδύεις μέσα σου

Στο πιο βαθύ σκοτάδι

Του εαυτού σου

Όπου μονάχα ο λόγος ενδημεί

Κάτω απ’ τ’ αστραφτερά

Φυλλώματα

*****

Φέρε μου εκείνον τον αμφορέα

Με το πιο διάφανο νερό της πηγής

Που ήπιαμε τόσο διψασμένοι

Και φτιάξε με τα χέρια σου

Ένα όργανο μουσικής

Που θα γίνει το έμβλημα

Της αγάπης μας

*****

Άνοιξη: με το βλέμμα σου υπόσχεσαι μια λάμψη

Καλοκαίρι: χαρίζεις στο ρόδο το χαμόγελό σου

Φθινόπωρο: στολίζεις με δάκρυα τα νεκρά φύλλα

Χειμώνας. το χιόνι φαντάζει ρόδινο στην αγκαλιά σου

 *****

Δάκρυα χαμόγελα σιωπές

Άυλα νήματα που οδηγούν

Στη φλογερή παλίρροια της ματιάς σου

Όπου η ζωή μου τρέμει πάντα

Μαζί με τη δική σου

 *****

Τα μάτια σου πέταξαν πάνω μου

Από τώρα τα λευκάνθεμά τους

Για να φωτίσουν το σκοτάδι

Όπου θα με φυλακίσουν οι ώρες

Όταν δε θα σ έχω κοντά μου

*****

Πάνω  στο σώμα μου

Τα δάχτυλά σου δε θ’ αγγίζουν

Παρά μονάχα πληγές

Που μόλις έχουν κλείσει

Όμως όταν ανοίγεις την αγκαλιά σου

Το στήθος  σου φαρδαίνει ίσαμε το άπειρο

Πέφτει  η κέρινη μάσκα μου

Κι είμαι έτοιμος να πετάξω

*****

Μέσα στις σπίθες της θράκας

Τα φλογισμένα χείλη της

Μέσα στο αίμα των νεφών

Ό άφραστος ύμνος της

Μέσα  στις κόρες των ματιών της

Ο κόσμος όλος

*****

Φώναξα τ’ όνομά σου στον ύπνο μου

Μα τίποτα

Μόνο  το φως το πελιδνό

Απ’ τα φανάρια του δρόμου

Φώναξα τ’ όνομά σου στον ύπνο μου

Μα τίποτα

Μόνο ένα ξίφος που λόγχιζε

Την καρδιά μου

*****

Άφησα το φωτεινό σου λίκνο

Και πλανιέμαι ξάγρυπνος

Μέσα στη νύχτα

Πού ξετυλίγει τον μανδύα της

Πάνω σ’ όλους τούς κυρτούς ώμους

Πάνω σ’ όλα τα βουβά πρόσωπα

Γύρισα τέλος στην κάμαρά μου

Και το κερί μου ματώνει

’Από τη θύμησή σου

ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΩΡΙΩΝΑ

Δεν γυρεύω άλλη λάμψη

Από τη λάμψη των ματιών σου

Βόρειο σέλας

Σύντομη αστραπή

Βολταϊκό τόξο

Δεν γυρεύω άλλο τριαντάφυλλο

Απ' το τριαντάφυλλο της σάρκας σου

Κόκκινο αίμα συμπυκνωμένο

Σε μια φυλή

Απάνθισμα της αβύσσου.

Δε γυρεύω άλλη νύχτα

Από τη νύχτα της μορφής σου

Νύχτα ολόφωτη

Ανεξίτηλη

Κρουνός από άστρα

*****

Κάθε μου λέξη πια δεν είναι

Παρά μια σκιά της ομορφιάς σου

Και στη φωνή σου παραμονεύουν

Πολύ παράξενες συλλαβές

Ήχοι βιολιού πού μαγνητίζουν

Κι όταν η κόμη σου μεταμορφώνεται σε μια

Νεροποντή από μαύρους κρίνους

Κι από φθόγγους ερωτικούς

Κανένα φθινόπωρο δεν αναδίνει

Τόσους ατμούς μεθυστικούς

*****

Μι’ ανάλαφρη πνοή

Γλιστράει πάνω στην κόμη σου

Ξεγυμνώνει το στήθος σου τον λαιμό σου

Και η αυγή κυλάει

Μέσ’ απ’ τα χείλη σου

Μέσ’ απ’ το ανθόφυλλο

Του κορμιού σου

*****

Δεν ταξιδεύω  μήπως κάθε μέρα

Ανάμεσα απ’ το βλέμμα σου;

Δεν γράφω μήπως κάθε νύχτα

Στον ουρανό επάνω τής κλίνης μου

« Σ’ αγαπώ »;

*****

Μπροστά στα σκοτεινά παράθυρα της χρονιάς

Φοβούμαι ν’ ανοίξω τα μάτια μου

Κι 'έρχεται ξάφνου ένα φως από τη μορφή σου

Τρεμάμενο  παρόμοιο με τον αστερισμό του Ωρίωνα

Κι επαναφέρει ευθύς όλα τα όνειρα

Όλη τη λάμψη της χαράς μου

*****

Όταν βραδιάζει  το χαμόγελό σου

Σκεπάζεται από πάχνη και καπνό

Όμως τα χέρια σου εκτείνονται

Εκτείνονται ολοένα μελωδικά

Σαν ένα τόξο της διαφάνειας

*****

Ένα χαμόγελο σου φτάνει

Για να υψώσω του άσματος

Την καμπύλη

Ένα χαμόγελο σου φτάνει

Για να πλέξω τον ιμάντα

Που θα μ' ανεβάσει έως το φως

Ένα χαμόγελο σου φτάνει

Για να φιλοτεχνήσω από ρόδο ένα ήλεκτρο

Που θα με ζεστάνει

*****

Μάτια μου τόσο υποταγμένα

Στο γαλάζιο του πελάγους

Μάτια μου αποκαμωμένα

Θα με συνδράμετε ποτέ

Για να την δώ

Ως θα την έβλεπα

Ανέγγιχτη παρθενική

Την πρώτη μέρα της ζωής μου

*****

Μες στων ματιών σου την απεραντοσύνη

Τη νυχτερινή

Μια σελήνη μονάχα επιπλέει

Φωτεινή

Καθώς υπόλειμμα φωσφορικό

Ενός ναυαγίου

Σχέδια του Γ. Σταθόπουλου