ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

88 εν κινήσει  (2016)

εθισμός

Βυθίστηκα στην άμμο

να σπρώξω τη γη να βολευτεί καλύτερα 

στην ακρογιαλιά

από μέσα

ρόλους παίζουμε όλοι

μερικοί τους ξέρουν καλύτερα

άλλοι ξέχασαν τα λόγια τις κινήσεις τις στάσεις

πολλοί δεν ξέρουν καν που ’ναι η σκηνή

όσοι κάνουν πως ξέρουν

παίρνουν συνεχώς τηλέφωνο αυτόν που νομίζουν για σκηνοθέτη

και ρωτούν άσχετες λεπτομέρειες

αυτοί είναι και οι περισσότεροι

σκοντάφτουν συνέχεια

σηκώνονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα και ψάχνουν τον υποβολέα

χωμένο σε μια τρύπα

είναι ο μόνος που ξέρει τα λόγια αλλά δεν τα καταλαβαίνει

στριφογυρίζει στη σιγουριά του λαγουμιού

αλλά βιάζεται να τελειώνει και να βγει

έχει να μάθει το ρόλο του

απέξω

and Gabriel will blow

τι καλύτερο για ένα γερόλυκο

παλιόγατο απ’ το να παίζει τα ρέστα του

σαν αρχάγγελος δονείται

με ανάσα κυκλική ζεστή

πετά πάνω απ’ όλους

...φύσα

ατάκαρέ τα

 πες τα όλα...

με αδιάκοπες κινήσεις

εκτινάξεις

και χάρη των παλαμών

σπείρε τις αρμονικές ψηλά!

στον αγέρα

μέχρι ο Κύριος να σε επαναφέρει στην τάξη

παρτιτούρα

στις τέσσερις νότες που παίζω η μια είναι λάθος

λέω να τη βάλω στην αρχή

έτσι έξι σωστές στη σειρά

όταν ξανάρθει πάλι η λάθος

την χρωματίζω ανάλογα

κάθε φορά άλλο

την κάνω να φαίνεται ωραία

χρειαζούμενη

σα να την εννοούσα

εκεί που έπρεπε

τη σωστή την ώρα

αναπόφευκτη

αν πέσουν κι άλλες πράσινες τις μαζεύω γρήγορα και τις στοιβάζω

σε καινούργια σειρά σαν σωστές

ξαναβάφω

οπότε πάλι μια στις τέσσερις λάθος

κι έτσι το ανακάτεμα...

όσο πάει μεγαλώνει η αλυσίδα των πρώην «λάθος» που

ομαδοποιήθηκαν σε σωστές σπείρες

οι καινούργιες «λάθος» πιθανόν και να ’τανε σωστές σε κάποιο

άλλο έργο ή και σ’ αυτό σε άλλο χρόνο

όλο και δυσκολεύει...

παίρνω και καμιά ανάσα μέχρι να δω τι θα κάνω

οι άλλοι κρατάν την αναπνοή τους

και να το κόλπο γκρόσο

παίζω ό,τι να ναι με ό,τι χρώμα βγαίνει και πάμε για φινάλε

κρατάω μια τυχαία που έπεσε από το σακούλι των απορριμμάτων

και την κραδαίνω με ορμή μπρος στην ομήγυρη

μ’ ωμή ανεμελιά

έτσι

να δίνω την εντύπωση πως ξέρω

τι ναι αυτό που κάνω

λίγο μετά

αφού γλίτωσα από του χάρου τα δόντια

αποφάσισα να πάω πιο πέρα

το τι έγινε στη συνέχεια δε περιγράφεται...

γυρίστε αριστερά ό,τι φανεί αυτό είναι

το ίδιο κι απ’ την άλλη

πίσω μπρος δεν έχει

είναι η θέα αυτού που στέκεται προφίλ σας

και γυρνά να δει

α μα δε τον γελάς το χάροντα

μόνο θα περιμένει να τελειώσεις

κλίσεις

έχω γίνει αποδέκτης λάθος κλήσεων αρκετές φορές

νόμιζα πως ήταν για μένα

πολλές φορές θα το ’θελα

πήρα γραμμή και πήγαινα

μπροστά κι όπου με βγάλει

αριστερά δεξιά μου γνέφανε νοήματα

ίσα μόνο κοίταζα ταγμένος κολλημένος

δεν έπαιρνα μηνύματα από κανένα μέσο

τζάμπα ξοδεύτηκα

κανείς εκεί που έφτασα ούτε σωστή η ώρα

πίσω μου σαν κοίταξα σταμάτησα γι’ ανάσα

μου ’γνεφαν κάποιοι που νοιάζονται το δρόμο που βαδίζω

έργα πολλά χρειάζεται να στρώσει

αγωνία

τόσοι κόσμοι όσοι

άνοια

αν παρ’ ελπίδα μου φύγει μια βίδα

θα ξεπεζέψω να τη μαζέψω

να ξεμπερδεύω

αν δε ξέρω που μπαίνει

τη βάζω στην τύχη -

άλλωστε πολλές επαφές μου

θέλουν σύσφιξη

στο περίπτερο

δεν θα πάρω

καπνίζω εσένα

ερμηκτήριο

δύσκολο να το βρεις

αν δεν είναι μέσα σου

αν δεν είσαι μέσα του

νάρκη

ίσως κάνει για όλα

δίνει δέρμα απαλό

το μάτι καθαρίζει

τα μέλη είναι σα λάστιχα

τα όργανα αράζουν

περνούν οι δύσκολοι καιροί οι ζάρες ξανασιώνουν

δε νιώθεις τόσο τη βροχή και το αγιάζι

οι άγιοι τη πέφτανε χωρίς διακοπή της σύνδεσης

τώρα συνδέει άγριους ζωντανούς

μ’ ένα βαρύ κεφάλι

γεμάτο από τίποτα

κάθονται στη ν άκρη

δεν αρκεί

επίκαιρα

οι άπειρες εντυπώσεις

του σύμπαντος

ανά πάσα στιγμή

καθρεφτίζονται στον αόρατο θόλο

σαν ψηφιδωτό

απ’ έξω φαίνονται

σε παραμόρφωση

ανάλογα τον τύπο της όρασης

τα καλύτερα ψήγματα

αποθηκεύονται

για μελλοντική

διασκεύαση

  

  

συγκινήσεις

νομίζω πως κάτι νιώθω κάπου κάπου

όσο πιέζομαι όμως δε βγαίνει τίποτα

τυφλά κινώ τα χέρια στον αέρα

παραμόρφωση στο στόμα

η γλώσσα έξω στριμμένη τα μάτια διασταυρώνονται

τα πόδια τρέμουν

ίσως αυτή να ’ναι η αγάπη

μέχρι να πέσω σε κανα λάκκο

χώμα στο στόμα

καταπίνω γερές μπουκιές

μα όλα αυτά τα ’χω ξανακούσει κάπου

πλιτ πλιτ πληκτρολογώ αηδίες

πως με ανέχονται δε ξέρω

τώρα έτοιμος είμαι να πω αλήθειες

το νερό ορθώθηκε και κάλυψε την ξηρά

και ’γω έτρεχα να σωθώ

ήταν ωραίο αυτό το υγρό πράμα που έμπαινε παντού

κι αν είχα πάνω μου ένα πορώδες μέρος

θα μου ’μπαίνε και θα ’φεύγε χωρίς να με πειράξει

μόνο θα ήταν καθαρίστρια και υγρόφιλη μου

την άλλη φορά θα κάτσω να με διαπεράσει στο εδώστρωμα

φώσμωση

(είμ’ σοφός)

φήμες ακούστηκαν για ένα

καινούργιο τόπο

τη μέρα όλα ίδια

νύχτα δεν έρχεται

αργότερα θα φανεί η διαφορά

αναρχία

δεν υπάρχει

εν τέλει

τελείωσε...

τελεί ως έ

να προς ένα

προς άνω αρχή

εν κινήσει

σαν σε ζητήσει ο θάνατος

να του πεις

.. .δεν αδειάζω τώρα...

πάρε με μια άλλη στιγμή

που να ’χω

λίγο χρόνο

 Ο σαξοφωνίστας, συνθέτης και πανεπιστημιακός Δημήτρης Βασιλάκης είναι Έλληνας τζαζ μουσικός με διεθνή καριέρα και ηχογραφήσεις σε μία από τις ιστορικότερες εταιρείες, την Candid Records που εδρεύει στο Λονδίνο.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, αρχικά μαθαίνει πιάνο, κιθάρα και βιολί και σπουδάζει χημικός μηχανικός. Τελικά η μουσική τον κερδίζει και μεταβαίνει στο Λονδίνο όπου εγγράφεται στο London College of Music. Αποκτά δίπλωμα στο κλασικό σαξόφωνο, κερδίζει πανεπιστημιακά βραβεία και εντάσσεται στην τοπική jazz σκηνή με εμφανίσεις στα διάφορα κλαμπ και μούζικ χώλ του Λονδίνου. Η πανεπιστημιακή του καριέρα διαρκεί πάνω από μια πενταετία και κορυφώνεται με υποτροφία από τον Βρετανικό συμβούλιο για σπουδές στο jazz σαξόφωνο και την σύνθεση και την απόκτηση του πτυχίου LRAM στην Διδασκαλία της jazz. Επιστρέφει στην Αθήνα όπου μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του σε Ελληνικούς μουσικούς κύκλους και αρχίζει ένα συνεχές ταξίδι live εμφανίσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη. Έχει συνεργαστεί και περιοδεύσει με σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Abdullah Ibrahim, ο Ralph Peterson, ο Andy Sheppard, ο Marc Johnson, o Alfredo Rodriguez, o Ed Schuller, ο David Liebman, o Bobby Watson, o Jeff Tain Watts και άλλοι.

Το 1999 ηχογραφεί στην Candid το ντεμπούτο του με τίτλο “Secret Path” και το 2001 με την συμμετοχή και παραγωγή του David Liebman , το “Daedalus Project – Labyrinth”, ένα άλμπουμ που γρήγορα δέχτηκε εξαιρετικές κριτικές διεθνώς. Στο τελευταίο του άλμπουμ “Parallel Lines” συμμετέχει ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους μάστερς της ντραμς, ο Jeff Tain Watts. Ο Δημήτρης Βασιλάκης ταξιδεύει και παρουσιάζει την μουσική του συνεχώς στον κόσμο, από το Λονδίνο στην Νέα Υόρκη, σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ αλλά και στην Θεσσαλονίκη όπου διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Η ποιητική συλλογή "88 εν κινήσει" είναι η πρώτη του ποιητική παρουσία.