Ο Γιώργος Τσιβελέκος γεννήθηκε το 1997. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων, ημερίδων και επιμορφωτικών προγραμμάτων, μεταξύ των οποίων για την Ψυχολογία, τη Δημιουργική Γραφή και την Εικονογράφηση.
Είναι συνεργάτης του Εργαστηρίου Αστεακής Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της οργανωτικής επιτροπής των Σεμιναρίων «Έγκλημα και Κινηματογράφος» που διοργανώνονται από αυτό. Επίσης, είναι φοιτητής του Διαπανεπιστημιακού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Δημιουργική Γραφή» στον τομέα της Λογοτεχνίας και Γλωσσολογίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Το ποίημά του Επίγειος παράδεισος και το διήγημά του Στο άγνωστο έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το διήγημά του Η κληρονομιά έχει συμπεριληφθεί στην ψηφιακή συλλογή διηγημάτων Ταξίδια από χαρτί και είναι διαθέσιμη στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη.
Ο επιμένων έρωτας νικά (Οσελότος 2021) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΕΡΩΤΑΣ ΝΙΚΑ (2021)
ΕΡΩΤΙΚΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ
ΝΕΚΡΗ ΓΙΟΡΤΗ
Είναι πολύ φωτεινή απόψε η νύχτα,
σαν να ναι μέρα.
Όλα τα φώτα αναμμένα.
0 ουρανός πλούσιος σ’ αστεριών φως
και το φεγγάρι κατεβασμένο πολύ χαμηλά,
σαν λάμπα σε φανοστάτη.
Στην αυλή είναι στημένα τραπέζια και καρέκλες.
Κάποιους περιμένει να γιορτάσει για κάτι.
Στις βαλμένες στη σειρά γλάστρες τριγύρω
υπάρχουν ενδιάμεσα κάποιες χωρίς λουλούδια.
Ίσως εκεί περιμένει ν’ ανθίσει ο έρωτας,
για να γεμίσει με κόσμο όλη η βεράντα...
ΓΑΛΕΡΑ
Σαν άλλος σκλάβος σε γαλέρα,
αιώνια καταδικασμένος είμαι
να κωπηλατώ μόνος και κουρασμένος
στη μέση ωκεανών με σκοτεινά νερά.
Μάταια προσπαθώ να κινήσω
τ’ αβάσταχτο φορτίο.
Στο ίδιο σημείο ακριβώς
βρίσκομαι κολλημένος εδώ και καιρό.
Μόνο αν έρθεις να προσφέρεις
μια χείρα βοήθειας εσύ, αγάπη μου,
μόνο και μόνο με την παρουσία σου,
μπορεί να βρω τη δύναμη
να συνεχίσω να κάνω κουπί,
κι ας μη φτάσω πουθενά αλλού.
Τι κι αν παραμείνω στάσιμος εκεί
και δεν κουνηθώ ούτε ένα κύμα;
Αέναα θ’ αντέχω να κωπηλατώ
και να μη σκέφτομαι να παραιτηθώ απ’ τη ζωή μου,
αρκεί δίπλα μου να ‘σαι
και το νερό, χάρη σ’ εσένα, πλέον φωτεινό.
ΚΛΕΨΥΔΡΑ
Στο πάνω μέρος της κλεψύδρας είμαι στριμωγμένος
και σιγολιώνοντας περνώ στο κάτω,
γινόμενος αμέτρητοι μηδαμινοί κόκκοι άμμου.
Ωσαννά που δεν υγροποιούμαι!
Τ’ οφείλω σε κάποια εναπομείνασα θέληση για ζωή
που δε στάζω και δεν πνίγομαι στο ίδιο μου το νερό!
Μέσ’ απ’ τα χνωτισμένα τζάμια της,
μονάχα τον χρόνο βλέπω παντού.
Τον μετράω έμπρακτα.
Δεν απομένει και πολύς.
Δεν απομένω και πολύ.
Σε λίγο θα εξαφανιστώ μέσα στη διάχυσή του.
Έλα εγκαίρως ν’ αναποδογυρίσεις το είναι μου,
δίνοντάς μου τον περισσότερο χρόνο
κι άλλον τόσο με τον άφθαρτο έρωτά σου,
γιατί αν έρθεις αθάνατο θα τον καταστήσεις.
Τον αιώνιο που σου θρέφω κι εγώ,
να μπορέσω επιτέλους να σ’ τον χαρίσω
κατά τη διάρκεια του ενωμένου άλλου τόσου μας!
Ίσως να καταφέρουμε να θρυμματίσουμε και την κλεψύδρα!
Να διασκορπίσουμε τον χρόνο στο σύμπαν
και να εκτοξευτούμε στην αιωνιότητα κι εμείς...
Εκεί που δε μετριέται ο χρόνος
και δε θα ’χουμε τον περιορισμό του!
ΣΥΡΜΑΤΑ
Κόψε τα σκουριασμένα αγκάθινα σύρματα
και, μέσ’ απ’ την ανοιγμένη παλάμη σου,
φύσα τα και κάν’ τα πουλιά να πετάξουν ψηλά,
μπροστά απ’ τον ήλιο που δύει.
Όρια, περιθώρια, απαγορεύσεις,
δήθεν συμβουλές, αποτροπές, τάχα καθωσπρεπισμοί.
Όλα διαβατάρικα πουλιά φύσα τα
κι ακολούθα τα στην ελευθερία.
Τις στιγμές που γέλαγες τις κλαις
κι εκείνες που ’κλαιγες τις γελάς.
Αντίστροφα όλα σε τούτη τη ζωή;
Αντίστροφα γύρνα κι εσύ τη σύγχρονη σκλαβιά.
Ελεύθερη μέσα στη φυλακή σου με πλαστικές χειροπέδες,
αντί στη φυλακή των άλλων με τις σιδερένιες και τα κάγκελα.
Ζωγράφισε στον ουρανό ό,τι θες, μ’ ό,τι χρώμα θες.
Άντε, συντρόφεψέ με στη χειραφέτηση απ’ τους ανέραστους!
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ
ΧΑΡΑΚΙΑ
Η μοιρασιά κομμένη στα δύο,
όπως ένα ίσα χωρισμένο θρανίο
με μια γραμμή από μολύβι,
παύει να είναι κοινή εμπειρία.
Γίνεται ο καθένας μόνος του.
Ο καθένας για τον εγωισμό του.
Ο καθένας στην πλευρά του,
ανεξάρτητα κι απομακρυσμένα απ’ τον άλλο.
Μα μια μολυβένια χαρακιά
-θα μου πεις- το κάνει όλο αυτό;
Κι όμως, τον έρωτα και την αγάπη
το παραμικρό είναι που τα καθορίζει.
Κι η ελάχιστη ανεπαίσθητη λεπτομέρεια,
η προσπεράσιμη από κάποιους απρόσεχτους,
που αλυσιδωτά επιφέρει κι ένα σωρό άλλες,
είναι ικανή ν’ αποβεί μοιραία.
Η έμφαση όμως ας δοθεί στο εύκολο σβήσιμο
της νοητής και συναισθηματικής προέκτασης
της μολυβένιας χαρακιάς,
της πρωτοεμφανιζόμενης ύψωσης ενός διαχωριστικού τείχους.
ΤΡΟΠΟΣ
Δύσκολος κι απαιτητικός ο έρωτας...
Όλο αναρωτήσεις, αμφιβολίες, καημούς,
προβλήματα κι ανασφάλειες είναι
και διακεκομμένους ύπνους.
Ζωή μου κάνει όμως πως είναι...
Σάμπως κι αυτή δύσκολη δεν είναι;
Άρα, μάλλον δε θέλει κόπο,
θέλει τρόπο και μια ευνοϊκή τύχη.
ΣΜΙΛΗ
Φοβισμένος ένιωθα εγώ,
δειλό μ είπες εσύ.
Είχες απόλυτο δίκιο.
Ο πιο δίκαιος χωρισμός.
Δε σε δυνάστευσα όπως σου άξιζε.
Απλώς τώρα, μονάχα που δακρύζει η αγάπη
κι ο μετρονόμος έγινε ακόμη πιο αμείλικτος.
Τουλάχιστον για μένα που βρίσκομαι στη χάση.
Όσο για σένα, μάλλον βρήκες την κατάλληλη σμίλη
για να σχηματίσεις τον έρωτα όπως σου άξιζε.
Εις το επανιδείν της φέξης μου, λοιπόν!
Με σμίλεψες εξαίρετα...
ΣΧΕΔΙΑ
Όπως θα σ’ έχω αγκαλιά μου
μέσα στο καλοκαιρινό νερό
και θα σου κάνω όλα τα πολυπόθητα
που θα μου ’χεις ζητήσει,
κάθε κύμα, ένας στεναγμός σου θα ναι.
Κάθε ηλιαχτίδα που θα σ’ αγγίζει,
ευχαριστημένο γέρσιμο του κεφαλιού σου σε χάδι μου.
Κάθε σταγόνα στο κορμί σου,
τ’ άρωμά σου που θα γεύομαι.
Η κεφάτη μουσική απ’ τα beach bars,
ο παλμός του χορού του έρωτά μας.
Η αμμουδιά κάτω απ’ τα ξυπόλυτα πόδια μας,
η στεριά που θα πατάμε γερά.
Το σωσίβιο που θα μας βοηθά να επιπλέουμε.
Δε θα επιτρέψω ποτέ να βουλιάξουμε
και να χαθεί έτσι άδικα το σωσίβιο που θα μοιραζόμαστε.
Καλού-κακού, θα ’χω πάντα δεμένη κοντά μας
και μια σημαδούρα για να πιαστούμε
σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα που θα συναντήσουμε.
Γιατί, αναπόφευκτα, θα μας βρει κάποτε
και μια θαλασσοταραχή μ’ αστραπές
που θα μπερδέψει τον ρυθμό που θα ’χουμε βρει.
Που θα θελήσει να μας δοκιμάσει κι ως ναυαγούς.
Δε γίνεται πάντα να πλέουμε σ’ ήσυχα πελάγη αγαλλίασης.
Αναμενόμενο. Έτσι είναι η ζωή:
Μια αντάρα με κάμποσες νηνεμίες.
Θα πρέπει ν’ αντέξει η σημαδούρα των κοινών στιγμών μας.
Αλλά και πάλι, προληπτικά, ίσως φτιάξω και μια σχεδία.
Νομίζω ότι είναι πιο δυνατή κι ανθεκτική,
για να μας φτάσει μέχρι το νησί της συγχώρεσης.
ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Όσο οι άνθρωποι φοβούνται
να παραδεχτούν πως αγαπούν,
τόσο θα γράφω κι άλλα ποιήματα
κι άλλα κι άλλα κι άλλα...
Και μέχρι κι αφού μου πεις
ότι μ αγαπάς κι εσύ
και δε φοβηθείς να το φωνάξεις
σ’ όλο τον νάρκισσο κόσμο...
θα ’μαι η καλορίζικη ποίησή σου
-όχι απλώς ο ποιητής σου-
κι η αγαπημένη σου Μαγιάτικη Κυριακή
σε μια κοινωνία που ’κόψε τη Δευτέρα
και την επικόλλησε σ’ όλες τις μέρες της εβδομάδας
και σ’ έναν τρόπο ζωής
που δεν ευδοκιμεί ο ρομαντισμός,
η μαγεία, το συναίσθημα κι η ευτυχία.
Κι όμως, εμείς θα τ’ ανθίσουμε, θα δεις...
Έχε πίστη στο καλό.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΑΖΙ
ΜΕΛΙΣΣΑ
Μάτια μου φωσφοριζένια
με τα μαλλιά σου τα μεταξένια,
καρδιά μου λουλουδένια
με τα χείλη σου τα ροδένια,
ψυχή μου παραδεισένια
με την κορμοστασιά σου τη χρυσαφένια,
μην πάψεις να στάζεις πάνω μου παραμυθένια
όλη τη γλυκάδα σου τη μελένια.
Μην πάψεις να μου χαρίζεις συναισθήματα μαργαριταρένια,
έαρ μου και μέλισσά μου κεχριμπαρένια.
Είσαι η ομορφιά της ζωής μου η ζαφειρένια.
Είσαι τα όνειρά μου τα μενεξεδένια.
ΤΕΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Όλα τα ωραία,
δεν τελειώνουν απλώς κάποια στιγμή,
τελειώνουν γρήγορα.
Λίγο ακόμη έμεινε
κι έπειτα θα καεί
κι ο Αύγουστος
σε μια τελευταία
φωτιά στην άμμο.
Δίπλα μου εσύ,
ένας απαλός σπαραγμός,
κι από τριγύρω
το σκοτεινό κι άβαθο νερό
να μας κυκλώνει,
μα εγώ με την κιθάρα μου
να σου τραγουδώ τον έρωτα φάλτσα.
ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΑΞΙΑ
Δεν ήξερα πόσο με φόβιζε
και μ’ άγχωνε η μοναξιά μου,
μέχρι που ’δα πόση ανακούφιση,
αυτοπεποίθηση και δύναμη
αποκομίζω χωρίς αυτήν
μ’ εσένα δίπλα μου.
Δεν ήξερα πόση ανάγκη είχα
ν’ αγαπηθώ από κάποιον τρίτο
που θ’ αποδεικνυόταν τ’ άλλο μου μισό,
ώσπου την κάλυψες εσύ
κι έδιωξες από πάνω μου δυστυχία μιας ζωής
και με πλημμύρισες από ευτυχί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου