ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα & φαντασμένα
στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Όταν σημάνει σιωπητήριο

τα όνειρα είναι εκείνα που δεν κάθονται φρόνιμα

Όταν σημάνει εγερτήριο

τα όνειρα λουφάζουν και κοιμούνται φρόνιμα

 Κώστας Κρεμμύδας 

Η κλασική μηχανική χάλασε απότομα
σπάσαν λυχνίες οι καρδιές έτη φωτός χαμένες
Εγώ γονατιστός εκείνες ξένες
προσπάθησα φιλότιμα
 αλλά ο Πλούταρχος πρόλαβε πρώτος
να ρίξει στα λασπόνερα τα δικά του όνειρα
σε μένα, απ’ την τελευταία βολή, μονάχα ο κρότος

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Σύντροφε ποιητή Κώστα Κρεμμύδα

γιατί τόση άχρηστη χαρτούρα

για να ξορκίσουμε το ζόρι μας;

δεν θα ήταν καλύτερα να ήταν όλα γραμμένα

σ’ ένα ποτηράκι ουίσκι;

Ένα πουράκι Αβάνας να ήταν το πενάκι μας

μέσα στα φύλλα του καπνού θα ζούσε το μεράκι

Δεν παριστάνω τον ποιητή

ούτε τον φιλότεχνο ευπατρίδη

δεν σκαμπάζω γρυ από ποίηση

είμαι λίγος γι’ αυτή τη λεπτοδουλειά

που σμίγει αισθήματα με λέξεις

Η αλήθεια είναι ότι βρήκα στέγη

στον φιλόξενο Μανδραγόρα

ήπια με φίλους καλό κρασάκι

έφαγα ζεστή σπανακοτυρόπιτα

κι αντί να προκόψω όπως άλλοι

επέστρεψα ανεπρόκοπος στα πάτρια εδάφη

Όλοι με μια φωνή με σιχτιρίσανε

με πρώτο απ’ όλους

τον θρυλικό τσιφούτη Μαύρο Καβαλάρη

Ωστόσο φυλάγομαι αρκετά

μη μου κολλήσουνε ποτέ

τη ρετσινιά

συνδικαλισμένοι τυμβωρύχοι

Είν’ ο ποιητής Μωρός

στο θρόνο της Σοφίας;

Είν’ ο ποιητής μωρό

στα γόνατα της Μοίρας;

Αχ ποιητή μου φουκαρά

ούτε Δόξα ούτε Παρά!

Αχ ποιητή μου τραλαλά

λα λα λα και λα λα λα

Κώστας Κρεμμύδας

Με τρέλα και με τραλαλά
ένα χαμένο Σι, δυο παραπάνω Λα
θα φεύγουν τα βαγόνια για πολιτείες μακρινές
λέξεις πικρές
σαν τα στυφά μας χρόνια
που μας τα πήραν υπουργοί
γνωστά κωθώνια
λαγοί ενός συστήματος
που λες
πως σάπισε μα επιμένει αιώνια
να μας νεκρώνει ζωντανούς
να περιπαίζει τους νεκρούς
Ουλές
σε γέρικη μπιγόνια
 Απ’ αύριο θα χειρονομούνε πάλι
στα μπαλκόνια
ανοίγοντας νέες ουλές
ενώ εμείς θα μυξοκλαίμε
αιώνια
 Γι’ αυτό ας πιούμε το κρασάκι μας
αθάνατη ρετσίνα
την ώρα που οι ρετσινιές γεμίζουν την Αθήνα
 Ας ζήσει ο χειρότερος και πρόεδρος να γίνει
τα ’χουμε παίξει Αλέξανδρε με τα χιλιάδες κτήνη
Αντί ρετσίνα ρετσινιά
αντί χαρά το δάκρυ
ό,τι μας μείνει θα θαφτεί μαζί μας σε μιαν άκρη

Αλέξανδρος Αραμπατζής


Αχ μωρέ σύντροφε Κώστα

Ξέρεις ότι το ποίημα είναι

σαν το πασχαλιάτικο αυγό

Προτού το φας

πρέπει να το τσουγκρίσεις

Κώστας Κρεμμύδας

Γι’ αυτό συχνά η ποίηση μυρίζει
ζέχνει απαλά ρομαντικά και αιθέρια
ιδίως σαν υπόσχεται τον ουρανό μ’ αστέρια
Αραμπατζή τι είχαμε τι χάσαμε τι είχες
όλα τα ποιήματά μας τρίχες
Σαν τις δικές μου τις πολλές
της αφεντιάς σου λίγες που τρέχουνε χιλιόμετρα
να κρύψουν τη φαλάκρα
Αλέξανδρέ μου πέσαμε στη φάκα

Αλέξανδρος Αραμπατζής


Άραγε τι;

Σ’ ένα ποίημα μπορείς να προσφέρεις

τη βαθύτητα της σκέψης σου

ή την ρηχότητα της ζωής σου

Στο πρώτο θα καγχάσουνε

στο δεύτερο θα σε πάρουν στο ψιλό

(σε κάθε περίπτωση σ’ έχουνε χεσμένο)

Σύντροφε ποιητή σίγουρα ξέρεις ότι

αυτή είναι η μοίρα του επαρχιώτη ποιητή

να εκλιπαρεί τους πρωτευουσιάνους λόγιους

για μια καλή κουβέντα, έναν ψιλοέπαινο

κι αντ’ αυτού να εισπράττει δούλεμα και κοροϊδία

Αυτή είναι η μοίρα του επαρχιώτη ποιητή

Αποκομμένος βίαια απ’ τον υπόλοιπο κόσμο

να παγιδεύεται στον κόσμο του σαν ποντικός

που μια μπουκιά φαρμακωμένο τυρί είναι αρκετή

να τον ξεγράψει από τα κατάστιχα των ποντικών

Κώστας Κρεμμύδας

Ν’ αρέσουνε οι κριτικοί
μ’ αρέσουν κι οι Βολιώτες
αρέσει κι ο τσαμπουκαλής που στραμπουλάει κότες
λυκόπουλα γαλοπούλα ναρκίσσους κατιφέδες
που σειέται κλαίει ακκίζεται
ως ζεν πρεμιέ πίνοντας σκατς με ολίγη από κεφτέδες
 Αθήνα και περίχωρα γίνανε άνω κάτω
φεύγουν οι μεν στις εξοχές του Δίου
οι άλλοι κλείνουνε βραδιές στον Ιανό Σταδίου
να απαγγείλουν ποιήματα να ακούσουν νότες πιάνου
Εσύ τ’ αφήνεις εγώ τα πιάνω

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Σύντροφε Κώστα μη γελάσεις όταν ακούσεις ότι

έχω γεράσει μες στα δακρυγόνα!

Έχω την πιο μπαρουτιασμένη φαλάκρα

της Ελλάδος!

Είμαι αναρχικός από τα γεννοφάσκια μου!

Έχω τόσους κάλους από γκλομπιές

που μοιάζουν με την οροσειρά της Ροδόπης!

Οι γνωστοί μου λένε:

Τόσο καλό παιδί μα τόσους κάλους!

Κώστας Κρεμμύδας

Οι μπάτσοι και οι υπουργοί έχουν την ίδια μούρη
ξεροσταλιάζουν από κανάλι σε κανάλι
Στ’ οδόστρωμα με ένα φραπέ στο χέρι
από το Φάληρο μέχρι το Καβούρι
Νυχθημερόν στα ίδια μέρη
παρέα με δολοφόνους
(και τον Πρετεντέρη)
 Για την πατρίδα όλα χαλάλι: το ξύλο το μαστίγιο το καρότο
στη Μανωλάδα
«Για την Ελλάδα,
για την Ελλάδα ρε γαμώτο»

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Ασφαλώς η μάνα που γέννησε

αυτόν τον μπάσταρδο πλανήτη

τό ’σκάσε κρυφά με τον νταβατζή της

ξεχνώντας στο αχανές διάστημα ένα μωρό

κομπλεξικό και καταχθόνιο Τα

ι φταίμε όμως εμείς οι φουκαράδες

να πληρώνουμε τα κερατιάτικα

 μιας προαιώνιας ξετσιπωσιάς;

Να τώρα που το μπασταρδάκι μέστωσε

χαίρεται να εξαπολύει χαοτικά τα βιτριολικά,

μανιακά αέριά του στις ρίζες της γενιάς μου

και να τις ξεριζώνει

Αχ πάει ρήμαξε το περήφανο, το θρυλικό,

το αδάμαστο, το απροσκύνητο

αραμπατζαίικο

Πάει τέλειωσε

Δεν θα βρεθούν άλλοι γόνοι να παλέψουν

για το ψωμί, το μεροκάματο,

το δίκιο, την ποίηση και την αδελφοσύνη

Κώστας Κρεμμύδας

Παράσταση θολή η ποίηση
που ανιχνεύει μάταια την ψυχή μας
Δεν είναι εξάρτυση αποστήθιση ή μίμηση
αλλ’ ένα σάπιο σκηνικό που ημερεύει τη ζωή
με αυταπάτες άλλοτε έντιμες
κάποτε μάταιες
συνήθως πένθιμες
φορές φευγάτες
 Νομίζει πως κατέχει δρόμους
εξ ου το περισπούδαστο της ύφος
αντιγραφή όσων διαθέτουν πλάτες
χτυπάνε πατρικά τους ώμους
κάνουν υποκλίσεις σε διαβάτες
κυκλοφορούν στους υπονόμους
με πόζα και το ζόφο ως εργαλείο
Εξοικειωμένοι να εκκινούν
απ’ τα στενά του Άδη
Από τα πάντα στο μηδέν
σκοτάδι
 Γι αυτούς η ποίηση φαντάζει μεγαλείο

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Ο χώρος είναι συνεχής κι αδιαίρετος, σωστά;

ωστόσο οι άνθρωποι τον διαιρούν σε ιδιοκτησίες

μ’ αποτέλεσμα ο χώρος να σπαράσσεται σπαραχτικά

από εσωτερικές έριδες αδίστακτων κερδοσκόπων!

Ο χρόνος είναι συνεχής κι αδιαίρετος, σωστά;

ωστόσο οι άνθρωποι τον διαιρούν σε ώρες

μ’ αποτέλεσμα ο χρόνος να σπαράσσεται σπαραχτικά

από εσωτερικές έριδες αδίστακτων καιροσκόπων!

Κώστας Κρεμμύδας

Οι ευκλείδειες διαστάσεις είναι τρεις
και μη διστάσεις να τις πεις
όταν σου πολυπρήζουνε τα αρχίδια
για κάποιο μέλλον σου που το πετάξαν στα σκουπίδια
 Νομίζω η βαρύτητα επιβραδύνει
το πέρασμα του χρόνου
έρμαιο μεταξύ θλίψης και πόνου
 Στον ουρανό περιπολούν οι αστραπές
Εσύ δειλιάζεις γιατί στις τέσσερις διαστάσεις
ο χωροχρόνος καμπυλώνει
Ενώ εμείς θα παραμένουμε αθεράπευτα μόνοι
Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Σύντροφε Κώστα

δεν αντέχω άλλο

στο δεξί μου χέρι κρατάω ένα βουνό

που το λένε οικογενειακά βάρη

στο άλλο μου χέρι κρατάω ένα βουνό

που το λένε επαγγελματικό μέλλον

Ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος μαλώνανε

στα χέρια του μπατίρη

Κώστας Κρεμμύδας

Γυρεύω κάθε δειλινό
να σταματήσω το κακό
να βγω απ’ τα λασπόνερα
μα στέρεψαν τα όνειρα
Να απομείνω ζωντανός
κάθε γιορτή κάθε καημός
να πάνε σ’ άλλη πόρτα
Μόνο τρελός θα περπατήσει
σ’ αυτόν το βούρκο όπως πρώτα
 Είτε θεός
που βιάστηκε το θαύμα του να κάνει
βάζοντας κάτω απ’ το σαγόνι κάνη

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Δημοκρατία κατά τον Καραγκιόζη

είναι να σε κουβαλάει σηκωτό

ο Βεληγκέκας στον Αγά

Να σε βαράει ο Βεληγκέκας

κι ο Αγάς να σε παρακαλάει

να τον τιμήσεις με την ψήφο σου

Κώστας Κρεμμύδας

Δημοκρατία σφαγιασμένη από τα χρόνια του Ηρώδη
Μονάχα για χορούς και πανηγύρια
την ακουμπήσανε ανάμεσα σε κλούβες
τη σέρνουνε στα δικαστήρια
Γεμίσανε οι δρόμοι με λακκούβες
τα σπίτια μας με πωλητήρια
αλήτες και ρουφιάνοι καταδότες
Αυτοί προδότες
Εμείς κότες

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Αν γεννηθείς μέσα σ’ ένα κρουασάν θα ψοφήσεις μες στη γλύκα

αν γεννηθείς σ’ ένα RED BULL θα πετάξεις πριν ακόμα περπατήσεις

αν γεννηθείς σ’ ένα σταθμό πρώτων βοηθειών θα γεννηθείς ψοφίμι

αν γεννηθείς στα χέρια μαμής θα ζήσεις με ερωτηματικό και κουσούρια

αν γεννηθείς σε κρατικό νοσοκομείο το ρισκάρεις να βρεθείς

σε σκουπιδοτενεκέ ή σε θερμοκοιτίδα

αν γεννηθείς σε σικ ιδιωτική κλινική έχεις μπαμπά φραγκάτο κι ανοιχτοχέρη 

οπότε βουρ στον πατσά αγόρι/κορίτσι μου και ζήσε ζωή χαρισάμενη

Κώστας Κρεμμύδας

Άσ’ τα RED BULL ρε Αραμπατζή
και πιάσε αϊράνι
που έτσι και πιεις το τούρκικο
κάνεις δε θα σε πιάνει
Ξινογαλο δημοφιλές που καίει τη γλυκόζη
Στο μόντελινγκ το μάθανε προσφάτως
εμείς το ξέραμε από τον καραγκιόζη
 Το πίνουνε στα μέρη σου, άρα
Αραμπατζή σε βλέπω με κορμάρα
ίσως αργότερα
να σαλιαρίζεις με ποιήτριες στα κότερα
στην Αγία Βαρβάρα

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Και τώρα προτιμώ ν’ αποπλανώ πανάθλιες αρτίστες

στ’ όνομα μιας φήμης σπιλωμένης από βίτσια

κι από πιοτό κι από θυμό κι άγρια μεθύσια

παρέα με του Μπουκόβσκι τα φημισμένα χύσια

Στις στιλβωμένες γόβες τους να κατουράω αίμα

αφού ασφαλίτες και φρικιά μου τσάκισαν τ’ αρχίδια

γιατί πρέπει λέει των ποιητών να είναι τσακισμένα

αν θέλουν τα ποιήματα να βγουν καλογραμμένα!

Λικνίστε τα κορμάκια σας στις παραλίες

κι αν μπουν φωτιές

θα φέρουμε αντλίες

να σβήσουν τις καρδιές

ανώνυμα σε σχήμα οβάλ με τρεις τελείες...

Κώστας Κρεμμύδας

Αγαπημένη δέσποινα των λογισμών μου
αποθηκεύω το μυαλό μου στα σκέλια σου
και τα σκέλια σου στο μυαλό μου!
Υποθηκεύω το μέλλον μου στα σκέλια σου
και τα σκέλια σου στο μέλλον μου!
Οιμέ, τα σκέλια σου με κάναν σκελετό
αιώνια θαμμένο μες στα σκέλια σου!
 Φανταστικές φαντασιώσεις από φαντάσματα
λοξό λοξοδρομούν λογοκριμένα
ως Λοξίες
δε μοιάζουνε μ’ εμένα
Οι αξίες
ιδέες του Αλέξανδρου όλες
απλώς εγώ επάτησα τις φόλες

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Ξάγρυπνος στη Δράμα κι όχι στο Σηάτλ

δυναμικά σερφάροντας στον διαδικτυακό λαχανόκηπο

παλεύω με το κοκοράκι μου στ χούφτα

και δυστυχώς στα γρήγορα τελειώνει η μπαταρία!

Βουτιές στο ξινόγαλο!

Μουχλιασμένο ψωμοτύρι κι ένας αλμυρός χυλός

φιλανθρωπικό συσσίτιο για λούμπεν πειναλέους συντοπίτες.

Πνέω τα μένεα ενάντια στην τρωτή λίμπιντό μου

κι απειλώ πως την επόμενη φορά θα τη σχίσω σαν χασέ!

Τά ’χω τα χρονάκια μου κι οι αντοχές λιγόστεψαν

περίσσεψαν οι νύχτες με κρυολογήματα και χαμομήλι.

Θα πω αντίο κάποια στιγμή σ’ αυτό το αστείο κομμάτι

του χρόνου που λυσσόει και τεντώνει στ’ άκρα το σχοινί

για να σπάσει μέσα στην υπερένταση των ωρών

η ηρωική της καρδιάς μου δικλείδα ασφαλείας!

Αντίο αδέλφια μου ουμανιστές, αγαπησιάρες ψυχές

όταν καταλήξω στο άσυλο παρακαλώ ξεναγήστε με στην κουζίνα!

Κώστας Κρεμμύδας

Ξενυχτισμένοι άυπνοι μέχρι να ξημερώσει
γράφαμε ία τραγούδια μας
σε αίμα που ’χει πετρώσει
Αν γίνει πέτρα η καρδιά
θα κάνει φασαρία
θα αφήσουμε γης μαδιάμ
την παλιοκοινωνία
 Τέλος ο χρόνος στη Βουλή
τέλος ως και οι έρωτες
τέλος οι ξύπνιες οι όμορφες ακόμα κι οι ξενέρωτες
Τέλος στα τέλη βάλανε
χρόνο ζωής τέλος θανάτου ο οβολός
τέλος στα εισιτήρια
ο χώρος είναι άπλετος μόνο στα σφαιριστήρια
Σκυμμένοι στα μπιλιάρδα μας ρίχνουμε καραμπόλες
να ξεχαστούνε οι καρδιές που είν’ όλες μαργιόλες

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Είμαι ο μοναδικός εν ζωή ποιητής

που όταν η πένα του βουτάει στο νερό

καρφώνει σκυλόψαρα και καρχαρίες!

Ενίοτε και μερικές σκατοσακούλες!

Μ’ όλα αυτά που γράφω δεν πιστεύω ότι

θα με πάρει ποτέ στα σοβαρά η Ακαδημαϊκή Κοινότης!

Πλείστοι άλλωστε συνάδελφοι ειλικρινά πιστεύουν

πως η ακριβής μου θέση είναι στο Δρομοκαΐτειο!

Παρόλ’ αυτά εγώ θα επιμείνω:

Οι κομπάρσοι αφθονούν στην πολιτική—

στην τέχνη όμως είναι οι κομπάρσοι που αμύνονται!

Κώστας Κρεμμύδας

Αραμπατζή μου χάσαμε το μέτρο
έτσι που πάμε αντί ψαλμών συντόμως
θα σκαρώνουμε στιχάκια στον Άγιο Πέτρο
Αλέξανδρε σπεύδε βραδέως
Το πας εδώ, το πας εκεί
ουδέποτε μιλάς ευθέως
Κρίση συνείδησης και σκάβεις με τα φτυάρια
να βρεις την έμπνευση στα σοβαρά;
Μήπως να γράψεις άρια;
Η απλώς σε δέρνει απηνής λογοδιάρροια;
 Το δοκιμάσαμε πριν τόσα χρόνια
την ώρα που άλλοι βγαίναν στα μπαλκόνια
εκείνοι βουλευτές εμείς κωθώνια
 Μήπως λοιπόν να βάλουμε γιαλού την πλώρη
ήρθε η ώρα να πάρουμε τα όρη;
Να προτιμήσω Τσιρίγο ή Βαλτιμόρη;
 Η ποίηση δεν δίνει λύση...
Τι να κάνω;
Μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω
από φθίση