ΘΩΜΑΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΝΕΙΡΟ ΛΗΘΗΣ  (2017)

ΟΝΕΙΡΟ ΛΗΘΗΣ

Όνειρο φαντάζει η λήθη

Η λησμονιά που αντικατοπτρίζεται

σε γάργαρα νερά αποδοχής

Σε ρυάκια κάθαρσης αντίθετα στο ρεύμα των παθών

καταρράκτες γενναιότητας, αφρίζουν βουτιές πίστης

Υποψίες ολοκλήρωσης φωτίζονται

Λάμπουν ευέλπιδες παραστάσεις

γεμίζοντας τις χαραμάδες της ψυχής

με όλα όσα διψά, με όσα της αρμόζουν

Πεταλούδες προσμονής στεγνώνουν ηδονικά τα φτερά τους

ενώ γλυκές απαντοχές διαδέχονται η μία την άλλη

Το ταξίδι μυρίζει ανθισμένα χαμόγελα

Αθωώνονται οι αναβολές

Ο προορισμός ξεμακραίνει ευχάριστα

Ουράνιες μελωδίες επαναλαμβάνουν το «λησμονεί»

καθώς ο Θεός της σωτηρίας απολαμβάνει τη μοίρα μας.

Η ΛΗΘΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Η ασυνέπεια του παρόντος

Η λήθη της μνήμης

Μιας μνήμης αλήτισσας που πότισε κάθε μου κύτταρο

Μια ηλιόλουστη αυταπάρνηση

Ένα μέλλον ευέλπιδο

Μια αχτίδα ανενόχλητου

Μια ελπίδα τρυφερότητας

Ένα σύννεφο ορμής

Μια αιτία γαλήνης

Συνδέομαι σε ασύμβατα κομμάτια

Ζω

Βουτάω σε επικίνδυνα αισθήματα

Νιώθω

Ξεπερνάω τα αξεπέραστα

Υψώνομαι

Κυνηγώ το όνειρο

Καίγομαι.

ΥΠΑΡΞΗ

Έχω να πω πολλά για τα όνειρα που δεν ειπώθηκαν

Για τα όνειρα που ξεμυτούν δειλά

Για τα δροσερά φιλιά της ζωής

Για την ελπίδα της ομορφιάς του είναι

Έχω να πω πολλά για όλα όσα λίγο διαρκούν

Για τις σκέψεις που φευγαλέα ορίζουν

Για τα χάδια της μοίρας

Για τη γλύκα του εφήμερου

Έχω να δηλώσω πως έχω όνειρα

Στοιχημάτισα στη μορφή τους

Στιγμές

Αποκτήματα

Δικαιοσύνης γαλήνη

Έχω να επαναπαυτώ σε ελπίδας συνήθειες

Σε ράθυμες έννοιες να στυλώσω το βλέμμα

Άπληστα να αποκτήσω για μένα

Ύπαρξης βιώματα.

ΧΑΡΤΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Χάρτινα όνειρα ξεμυτούν από έναν ορίζοντα

καθορισμένο έντονο

Βουνά και κύματα διαγράφονται μπροστά

Πλουμιστά σύννεφα σκεπάζουν όσα φοβάμαι

Οι ανασφάλειες πήγαν περίπατο

οι δρόμοι ανοίγουν και προσφέρουν

Αρώματα φέρνει ο ήλιος

Μουσικές ο ουρανός

Διαγράφομαι σχεδόν αγέρωχη εντός κι εκτός μου

Σε έλλειψη λιτότητας οι ανάγκες μου

Σε έλλειψη βαρύτητας τα βήματά μου

Προχωρώ, με ευθύνη και χαρά

Σε ότι ζητώ στέλνω φιλιά

Σε ότι ποθώ ελπίζω

Τη μοίρα μου πια ορίζω.

ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρωτας του άγριου

Το άγριο του έρωτα

Μας σέρνει σε τραχιά βράχια

Μας εγκλωβίζει ψηλά πλάι στα σύννεφα

να αναμένουμε την πλήρωση

Εκπλήρωση δεν υπάρχει

Χορτασμό δε θα γευτούμε

Σε άπιαστες δαντέλες θα πλέξουμε τους πόθους

Οι πόθοι θα ενώνουν τη δίψα μας για ουρανό

με την ανάγκη μας για γη

Μα και πάλι χορτασμός δε θα ‘ρθει

Τα κορμιά θα δονούνται

ηδονικά θα περιπλέκονται

Οι ανάσες θα υμνούν το φευγαλέο

Κι ούτε πάλι χορτασμός θα ‘ρθει

Οι καρδιές άδειες θα εκλιπαρούν την ένωση

Οι δε ψυχές γελασμένες χωρίς δικαίωση

όσο θα ενώνονται τόσο θα ξεμακραίνουν

σε αυτό το αέρινο κυνήγι ολοκλήρωσης.

ΛΥΠΕΣ

Οι λύπες σαν ομίχλη πέφτουν,

Υγρασία στης ψυχής τα ξεσπάσματα

Μάταιος πόνος σε αξιοθρήνητα αδιέξοδα

Άδικη εμπλοκή σε ακούραστα σκοτάδια

Εμμένουσες αλληλουχίες

Φαντάσματα των ενδεχομένων

Απατηλές εκφάνσεις των δεδομένων

θολώνουν τις περιστάσεις

αποκομίζοντας ακούραστα τον έλεγχο

Ύπουλα δυναμώνουν

εγκαθίστανται σε θέση εξέχουσα

απολαμβάνοντας το προνόμιο να διαφεντεύουν ζωές

Σιωπηλά θρηνώ τις λύπες που έθαψα,

Αυτές που αρνήθηκα να βιώσω

Όλα βαίνουν καλώς, θα αποφανθώ

Στο ρυθμό της απόγνωσης

Θα χαμογελάσω στις μέρες μου.

ΑΝΑΜΟΝΗ

Περιμένω μια λάμψη

Ένα φωτεινό αποκούμπι

Να τολμήσω να ξετινάξω τις καταστροφές

Να αποδυναμώσει τις απώλειες

Περιμένω μια νύχτα

Μια σκοτεινή βραδιά

Να στολίζω τα αστέρια της πάνω μου

Να χαϊδέψει τις ηδονές

Περιμένω ένα τέλος

Έναν απόλυτο επίλογο

Να μαντεύω τις καίριες επιλογές

Να δικαιώσει τις αλήθειες.

ΟΛΑ

Όλα όσα αργούν

Στις άκρες σκονισμένων δρόμων

Στροβιλίζονται

Όλα όσα γυρνούν

Σε παγκάκια ανήλιαγα

Ξαποσταίνουν

Όλα αυτά που θα ‘ρθουν

Περικυκλωμένες αρνήσεις

Καταρρακώνουν.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Θωμαή Γιαννακοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στα Μουδανιά όπου εργάζεται.
Το "Όνειρο λήθης" είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.