ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ

ΓΡΑΒΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΙΔΟΥΣ   (2018)

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ

Έχασα το αλφαβητάρι

Της πρώτης δημοτικού

Και τώρα

Που ψάχνω απεγνωσμένα

Να δώσω στην Άννα

Ένα μήλο

Γέρασα από αναμνήσεις

Χωρίς διακοπή

Για διαφημίσεις

Πίνοντας αναψυκτικό light

Και κάνοντας like

Σε τετράστιχα ημερολογίου

ΓΡΑΒΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΙΔΟΥΣ

Άρχισα να ξηλώνω

Τα ρούχα μου

Ώσπου έμεινα γυμνός

Στη μέση του πουθενά

Φωνάζοντας

Σε μια γλώσσα άγνωστη

(Έτσι κι αλλιώς

Ποιος θα με καταλάβαινε;)

Μα δεν με συνέλαβαν

Για προσβολή δημοσίας αιδούς

Για να σταματήσω τις φωνές

Με κέρασαν αψέντι

Και μ’ έντυσαν στην τρίχα

Όμως τα κορδόνια μου

Δεν ταίριαζαν

Με τη γραβάτα τους

Δεν άφησα ρέστα

Για πουρμπουάρ

Δεν σκόνταψα διαγωνίως

ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ

Πρώιμη στάχτη

Της υψικαμίνου

Πεταμένη στο πέλαγος

Σαν άλλη ξενιτιά

Της μοίρας μας

Το αβέβαιο

Της θέλησής μας

Και το άβατο

Της ηθικής μας

Κάθε πρωί

Που θρηνούμε όνειρα

Κάθε βράδυ

Που κερνάμε υποσχέσεις

ΓΥΜΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Έφυγε η γραφή

Κι έμεινε η σιωπή

Κολλημένη στην άμμο ρίμας

Που έπλασε

Με στάχτες χαϊκού

Ωδές ανάμεικτων προσδοκιών

Σε χαλεπούς καιρούς

Με ενδιάμεσους σταθμούς

Γυμνά διηγήματα

Που δεν άντεξαν

Το καθωσπρέπει της ενδοχώρας

Και ντυμένα ποιήματα

Που τιμωρήθηκαν

Σε ακτές γυμνιστών

Με απαγόρευση εισόδου

ΔΙΨΑΝΕ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Διιψάνε οι λέξεις

Και πίνουν κρασί

Να με μεθύσουν

Οργώνω, θερίζω

Μα χώρα σωπαίνω

Μη σβήσουν

Σαν στεγνές κατάρες

Σε ξερά χόρτα

Σπάζω στάμνες

Με υγρή ηχώ

Να ξαποστάσω

Μες στο λιοπύρι

Χωρίς νερό

Με μια χούφτα λάθη

ΞΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ

Τετραγωνισμένος κύκλος

Στην άσφαλτο

Άστεγων ονείρων

Ξένος ήλιος

Στο παραθύρι

Θαμπών ελπίδων

Που θέλησες να κεντήσεις

Με δύσεις και ανατολές

Χρώματα της παλίρροιας

Ξεβάφουν στην άμπωτη

Που γιόρτασες το τίποτα

Απρόσκλητοι εραστές

Θάβουν βαρκάδες

Στο φεγγάρι

Και η κόλαση

Καίει το δέρμα σου

Χωρίς ανάσταση

Αναίτια ακόμη φυσά

Μάταια πάλι γυρνά

Η απουσία σου

Τη νύχτα

Ξανά προστάζει

ΠΥΡΕΤΟΣ

Μνήμες άναψαν κεριά

Λιώνουν τον πυρετό σου

Τρέχει η ζωή

Για να κρυφτείς

(Δεν θες να την κοιτάξεις)

Φυσά στα μαλλιά σου

Η ξενιτιά

Γεμάτη από ρυτίδες

Σύννεφα στο ποτήρι σου

Σε πνίγουν

(Δεν θες να θυμάσαι)

ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ξηλωμένα πλεκτά

Μεταχειρισμένων ονείρων

- Σε τιμή ευκαιρίας -

Στη λαϊκή

Δοκιμάζουν περαστικοί

Μα να τ’ αγοράσει

Κανένας δεν τολμά

Γιατί αυτά τα όνειρά μας

Ποτέ δεν έμοιαζαν

Με τα συνήθη

Τ ων πολλών

ΠΕΜΠΤΗ ΕΠΟΧΗ

Η θάλασσα ψαρεύει σύννεφα

Κι η στεριά σπέρνει χιόνια

Σε μέρες περισπωμένης

(Εντός ή εκτός του χειμώνα;)

Όπου πια δεν χαμογελάμε

Σε νύχτες παραλήγουσας

(Πριν ή μετά το καλοκαίρι;)

Όπου πια δεν αγαπάμε

Μια ζωή αιτιατική

— Αναπόφευκτη συνήθεια

Των ημερών που έρχονται -

Σε μια πέμπτη εποχή

ΛΥΤΡΩΣΗ

Αφειδώς μου πρόσφερες

Μη συνειδητά

Παρανοήσεις του ιδεατού

Υπερβατικό μυστήριο

Η ζωή

Με ανακαλεί

Από τον μύθο

Της αθανασίας

Και με παρασέρνει

Στον εγγενή κόσμο

Ανεξίτηλων κωδικών

- Ψυχή και σώματι -

Λύτρωσης

ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ ΛΕΞΕΩΝ

Από δωμάτιο σε δωμάτιο

Τις λέξεις αναστατώνω

Τα ουσιαστικά μαλώνουν

(Ανεξαρτήτως πτώσης)

Χωρίς αιτία

Στο ισόγειο ξαπλώνω

Τα ρήματα διαμαρτύρονται

(Ανεξαρτήτως χρόνου)

Χωρίς δίλημμα

Στο μπαλκόνι ξυπνώ

Ανάμεσα σε σελίδες

Που ακόμη γράφονται

Τα βήματά μου αγνοώ