ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Το ταξίδι των πλοίων της νιότης  (2012)

«ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΑΙ ΣΤΟ ΡΟΔΟ»

Παρατηρώ το ρόδο.

Ολάνθιστο και κατακόκκινο.

Ένα στολίδι, της φύσης,

ενώ για ώρα ακουμπά στο δροσερό βάζο του.

Μονολογώ με εκείνο να με αφουγκράζεται.

Ακούει χωρίς να παρεξηγείται.

Απαντά με τον τρόπο του.

Μου εκμυστηρεύεται κάτι μυστικά ξεχωριστό για εκείνο.

Γοητεύομαι.

Παρατηρώ επίμονα και

μολονότι μονολογώ,

βαθιά μέσα μου

σαν να εύχομαι σαν να επιζητώ

να μου ψιθυρίσει μια απάντηση,

να μου φανερώσει το αφανέρωτο μυστικό του.

Σιωπηλό στέκεται.

Και σαν γνωρίζει το ανεξέλεγκτο πάθος μου,

σαν να καταλαβαίνει τη θέση που έχω περιέλθει,

στέκει πάντα, εκεί στην άκρη του βάζου, μεγαλοπρεπές,

και κάτι από εμένα προσμένει.

«ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΕΛΑΙΑΣ»

Οι ατελείωτες ώρες

της περισυλλογής μου

καθρεφτίζονται

διαφαίνονται

στο πρόσωπο μου

διανέμονται

με τις πράξεις μου.

Η υπόσχεση λύτρωσης,

ένα σύμβολο

μια αίσθηση ταυτότητας

μια εκκρεμότητα

ένα κείμενο που προσυπέγραψα, ταλαιπωρείται.

Όσο η ανατροφή από τη βλασφημία.

Σε αβέβαια ανοίγματα.

Όσο ένα πολύτιμο συμβόλαιο με όρους.

Σαν ένα δοκιμασμένο σενάριο

μυστηριώδες τόσο

ώστε να ενδώσουν στην υποβολή του

ως και οι πιο ατάραχοι θεατές.

Σαν την ταυτότητα εκείνων των νέων

που αν κάτι αναζητούσαν από τη ζωή

ήδη πριν από την ενηλικίωση τους

ήταν το να δοξαστούν με περηφάνια

για τα ιδανικά, 

για τα οποία ήδη αγωνίστηκαν,

όχι για πλούτο και για έπαινο

τόσο, όσο για ένα κλαδί ελαίας,

που με τιμή θα στόλιζε το σφριγηλό τους σβέρκο.

Σύνθετη η σκέψη μου.

Η γλώσσα γλυκιά και με ελπίδες ένωσης

πλουτίζει τη φιγούρα του σώματος μου.

Η σκιά μου στέκει ακίνητη.

Παρατηρεί τα πάντα όσο και εγώ.

Με μάτια σιωπηλά, βαθιά, ώριμα.

Το χέρι μου στο μέτωπο ή στο πιγούνι.

Σκέφτομαι... 

«Η ΤΥΡΡΑΝΗΜΕΝΗ»

Μια ζωή γεμάτη από χτυπήματα.

Εκεί όπου η επιβίωση φαντάζει δύσκολη.

Εκεί όπου οι παραλογισμοί είναι η καθημερινότητα.

Προχωρώντας ακάθεκτοι, μες στην αβεβαιότητα.

Μια ζωή μαύρη, ένα απελπισμένο πρόσωπο.

0 ήρωας μας εμφανίζεται συγκλονισμένος.

Πώς θα επιβιώσει;

Ποιος θα τον ανακουφίσει, έστω προσωρινά,

από τα οδυνηρά χτυπήματα της μοίρας του;

Ω, επιτέλους, ας εμφανιστεί ένα δίκαιο χέρι βοηθείας!

Ας βρεθεί το έμβλημα εκείνο,

που θα γαληνέψει οριστικά τον απελπισμένο ήρωά μας.

Εκείνη η μορφή που θα σταθεί υπομονετικά,

πλάι στην τυρρανημένη του ψυχή. 

«ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»

Σε αισθάνουμαι τόσο ερωτικά

Ηδονικά και ιδανικά ταυτόχρονα.

Είσαι στα αλήθεια τόσο αληθινή

τρυφερή ερωτική όμορφη

ή μήπως έτσι φαίνεσαι

όταν στέκεσαι κοντά μου;

Είσαι παντού.

Ερωτική μου φλόγα, αναμμένη για τα καλά,

χώρο φυλάξε μέσα μου για τον έρωτα και την

Καθώς βρίσκομαι να σε περιμένω με ένα κερί

έξω από την πόρτα του έρωτά μας,

γιατί αργείς τόσο;

Και όταν έρθεις,

πάλι μόνος μου θα πολεμώ.

Απλά θέλω ένα σκοπό.

Στον αγώνα μου.

Βουβή συνοδεία  (2014)

ΘΥΣΙΑ

Εμπιστοσύνη στο τέλος της
γυαλί που ράγισε
η μία να κλαίει εξαπατήθηκε
η άλλη να κλαίει υποκρισία
θυσία που λησμονήθηκε.

Μέσω της σχέσης η αυταπάρνηση
ερωτεύσιμη αναπαράσταση
η μία να εξιλεώνεται
η άλλη να προσποιείται
η ζωή σε ένα γυαλί.

Εμπιστοσύνη στην αρχή
το βλέμμα της μιας γεμάτο αγαθότητα
το βλέμμα της άλλης σκέτη αμφιβολία
στο κρεβάτι ανοιχτό ένα βιβλίο
διαβάζοντας τη Σαπφώ ερμηνεύουνε
απάντηση σε όλα δίνει εκείνη.

(διαβάζεται κι ανάποδα)

ΒΟΥΒΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ

Του επικίνδυνου η παραζάλη πρόβαλε σθεναρά

ενώ ο κόσμος επευφημούσε

περπάτησα με τη δικαίωση του εξερευνητή

σε ό,τι μου είναι αφιλόξενο.

Έρεβος στον κήπο της ομιλίας

ένα γαρύφαλλο η προσφορά

για να συνεχίσω να θυσιάζομαι

εκεί όπου δεν ανήκω.

Ατενίζοντας την ανάμνηση βουβά

το μαραμένο γαρύφαλλο της αναγνώρισης

και ένα σθεναρό αίσθημα οδύνης

με συνοδεύουνε πια

καθώς προχωρώ

στον επόμενο μου άθλο.

ΕΔΩ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ

Εκεί όπου κοιτάζω εγώ

υπάρχουν μόνο πολυκατοικίες

υπάρχει μόνο γκρίζο και μπετόν

υπάρχουν μόνο άνθρωποι

πολλοί άνθρωποι

γκρίζοι και αυτοί και από μπετόν.

Εκεί όπου κοιτάζω εγώ

δεν υπάρχει ελπίδα

δεν υπάρχει συναίσθημα

δεν υπάρχει ζωή.

Υπάρχει μόνο ένα τείχος

και πίσω από αυτό στρατιώτες σε θέσεις μάχης.

Εκεί όπου κοιτάζω εγώ

υπάρχει μόνο

ένα κενό και ήχοι

ουρλιαχτά και εμβατήρια

και άνθρωποι που θρηνούν.

Εκεί όπου κοιτάζω εγώ

υπάρχουν μόνο σύννεφα.

Εκεί όπου υπάρχω εγώ

υπάρχει μόνο σκοτάδι.

  

ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΑΒΟΗΘΗΤΟΥΣ

Σε ένα λιμάνι μακρινό

κάπου σε μια χώρα του παρελθόντος

άνθρωποι φωνάζουν

τους χωρίζουν από αυτούς που αγαπούν

τους χωρίζουν από την αγάπη.

Πειρατές και βασιλιάδες

τους βασανίζουν

τους αγοράζουν

τους πουλούν.

Είναι οι σκλάβοι

που δεν τους δόθηκαν οι ευκαιρίες

που τη ζωή που θέλουνε δε ζούνε

που υποφέρουν καθημερινά.

Εκεί μέσα στους αβοήθητους

η ψυχή του ποιητή φωλιάζει

μέσα σε ένα αμπάρι πλοίου

που ταξιδεύει προς το άγνωστο.

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

BRAINSTORMING II

Αποτροπή του δυσβάσταχτου χτες, παραινέσεις-εμψύχωση στην αρένα πριν την ταυρομαχία, ανάσες βαθιές λυπητερής αναφώνησης μιας χειρόπλεκτης οδύνης, υπαγόρευση της ομαλότητας σε μια θάλασσα ανησυχίας, εγκάρδια συναπαντήματα, από κοινού ενατένιση ενός νεφελώδους ουρανού, βροχή.

Πειραματικές εξηγήσεις μιας βιωμένης βεβαιότητας, κατάφαση, ορειβασία ατέρμονη ως της ζωής το τέρμα, γουλιές νερού, κατάποση λαθραίας ανησυχίας, ορειβασίας συνέχεια, συμμετοχή, μια ψαλμωδία αντηχεί από το παράθυρο, ένας έρωτας ξεδιψάει το σώμα, μια σιωπή ψιθυρίζει την αφήγηση, μια ψυχή προφέρει τη μελωδία, ένας αποχαιρετισμός μεταδίδει τη συγκίνηση, ένας ποιητής αναζητά την ομορφιά, νερό άφθονο που σιγά σιγά φτάνει σε τέρμα.

Αναλογίζομαι τις συνέπειες, δοκιμάζω τις αντοχές μου, υπηρετούμε το φως, υπάρχουμε ως άγγελοι και ως σωτήρες, ξεδιπλώνουμε την αισιοδοξία, ανεξάντλητοι είμαστε και υπομονετικοί, αυτόν τον κόσμο των αμαρτιών υποστηρίζουμε καθημερινά, τον ουρανό που πλάσαμε μόνοι μας μόνο τραγουδιστά εξιστορούμε. 

Μεγαλείο ανέγγιχτο, ύφος άνετο, παιδική οντότητα ενεργητική και η ζωή κυλά, απορίες για την αγάπη των γονιών, ύπνος ανέμελος, φαντασία ζωηρή, έτσι περιγράφω μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία, όταν ήμουν παιδί αυτά ήταν ίσως αυτονόητα, δεν ήταν αυτονόητο ότι μεγαλώνοντας θα αρχίσω να τα υπενθυμίζω στον εαυτό μου.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ

Λυμένα δεσμά

Ελευθερία

Ταξιδεύοντας

Πέρα από πλατωνικά σπήλαια

Τροχιά έξω-κοσμική

Αντιληπτός μόνο από το τηλεσκόπιο

Που αγναντεύεις τους πλανήτες

ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

Ερωτισμός ξέχειλος

Αφροδίσια υπερβολή

Μετά ξέσπασμα

Αντοχή που συρρικνώνεται

Στην αναζήτηση της ευτυχίας

Μεταβολή

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Παρών στα πάθη

Παρών στην αναπόλησή τους

Παρών στο στωικισμό

Παρών στην ασκητική

Κατάλοιπα περασμένων επιδεξιοτήτων

Συντήρηση παρρησίας

Προσωπεία που αποζητούν τη συνενοχή

Πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα

ΑΠΟΣΧΙΣΗ 

Κατάπληκτοι

Παρακολουθούμε

Υστερικές φωνές

Σαστίζουμε

Μα το αντιλαμβανόμαστε

Υστερικές φωνές

Παρακολουθούμε

ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Σημαίες

Ακμαζόντων πολιτισμών 

Λατρείες

Περιγραφών τοπίων

Επισκέπτης αδιάβατων αποστάσεων

Αυταπάρνησης ανταπόδοση

Εκτροπή

ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Εξορία

Αισθηματικών προθέσεων

Προσμονή

Ατομικών διαπλάσεων

Εξορία

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΛΟΓΙΑ

Ι. ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ 

Μέσα από νύξεις

Ξεπρόβαλλες 

Εισροή σε τόπο αναμνήσεων

Σαν αποτροπή πηγαίων λαθών

Ξεπρόβαλλα 

Ποτάμι μεγάλο με πλούσια χλωρίδα στις ακτές

Σε συνεπήρα

Ακόμα κυλάς

Στον προορισμό μου.

ΙΙ. ΠΕΖΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ 

Ονειροπόλησης εφεδρεία

Ποδηλατώ στην παραλιακή

Παρατηρώ τη θάλασσα

Αφήνω τα χέρια ελεύθερα

Ψηλά στον αέρα

Πίσω από την πλάτη μου

Σε συναντώ να περιπλανιέσαι 

Πεζή, αμίλητη

Κατεβαίνω να σου κάνω παρέα

Ξέρω εσύ

Δε θα ανέβαινες στο ποδήλατο.

Όμως κι εγώ

Δεν ποδηλατώ πια.

ΙΙΙ. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Πληρότητα και έλλειψη

Παροδική αυταπάρνηση

Ανταποδώσαμε το χρέος μας

Τώρα συλλέγουμε τον οίκτο τους

Αξιοποιούμε τον ιδρώτα τους

Κι εκείνοι μας συμπαραστέκονται

Νομίζουνε ότι είναι εμείς

Κι εμείς το ίδιο νομίζουμε

Όμως όπως διαπιστώσανε

Είμαστε εκείνοι.

IV.  ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΛΟΓΙΑ

Είδωλο που εξασθενεί

Νερό που πάλλεται

Μια μορφή εμφανίζεται

Υπαγορεύει μια ομιλία

Κάποιος κρυφακούει

Την ομιλία εξιστορείται

Μα δεν είναι η ομιλία που υπαγορεύτηκε

Έτσι καταδικάζεται

Γιατί μόνο ένας άκουσε την ομιλία

Κι αυτός ορκίστηκε σε σιωπή

Κι η ομιλία που ακούστηκε

Δεν επρόκειτο να ομολογηθεί ποτέ

Γιατί όποιος μιλούσε θα καταδικάζονταν

Κι ο σιωπηλός γνώστης

Είχε πεθάνει ήδη

Μην αντέχοντας αυτά που άκουσε.

. 













.