ΜΙΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΨΥΧΗΣ   (2017)

ΟΡΑΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ

Πέπλο μυστηρίου. Συνταγή αυτογνωσίας.

Η πόλις έρμαιο. Στηρίζω το κατά δύναμιν.

Φεύγω τρέχοντας από τα δομημένα όνειρα.

Σταλακτίτες ψυχής αιωρούνται στο άπειρο.

Οι δοξασίες περί ερώτων αδημονούν για το αύριο.

Η λογική των πλασμάτων αυτού του κόσμου

αναμετράται με το παράλογο.

Εγένετο νύχτα. Εγένετο ημέρα.

Ακούω φωνές αγγέλων.

Πέφτω αλαλάζοντας στον γκρεμό.

Με διασώζει το δέντρο της ζωής.

Ξεπλένω τα ρούχα της βουβής αμαρτίας.

Ένας-ένας οι προδότες επιστρέφουν στη θέση τους.

Η σωτηρία της ψυχής βρήκε τον δρόμο της.

ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

Κάθε φορά που αναβλύζει ένα δάκρυ από τα μάτια σου,

πες ότι είναι νάμα για να πλύνεις τις πληγές σου.

Σίδερο καυτό η απογοήτευση σε καίει, μαζί και η απόρριψη.

Ο χρόνος, γλυκέ μου, θα σε γιατρέψει.

Οι μέρες περνούν προς όφελος σου.

Έτρεξες, χόρεψες και τώρα λαχανιασμένος ξαπόστασες.

Οι τύψεις σε βαραίνουν, που δεν μπόρεσες να δοθείς στην ευτυχία.

Εσύ, ο μοναδικός εκλεκτός της καρδιάς σου,

ονειρεύεσαι απολαύσεις στα λιβάδια της αιώνιας αγαλλίασης.

Ντύσου, στολίσου και βγες στο ξέφωτο της χαράς.

Σεργιάνησε τους ανθρώπους, τους συντρόφους και τους μοναχούς.

Γίνε ένα με τους αγγελιοφόρους της νίκης στον αγώνα της ζωής.

Πέταξε τον μανδύα της ήττας και στρέψε το βλέμμα στον ήλιο,

μέχρι να θαμπωθείς!

ΓΕΥΣΕΙΣ ΖΩΗΣ

Πίκρα στο στόμα

από κέρασμα «φίλων», συντρόφων,

αγάπης απόσταγμα χωρίς ανταπόκριση.

Πήγαινε - έλα η ζωή.

Τραυματίζεσαι χτυπώντας στους τοίχους που υψώνουν οι άνθρωποι.

Προσπαθείς να γιατρέψεις τις πληγές σου.

Άλλοτε οι τοίχοι είναι γυάλινοι

και οι ψυχές τους διαφανείς,

άλλοτε μαύροι και αδιαπέραστοι στο φως.

Το γλυκό φιλί της νιότης μετουσιώθηκε σε πικρό.

Ανείπωτες χαρές και λύπες,

λαχτάρα για ζωή, έρωτα, φιλία.

Μέλι και γλυκό του κουταλιού το τέλος της προσμονής.

Αγκάθι σε τριαντάφυλλο η απογοήτευση!

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Τρικάταρτο καράβι η ανάμνηση

σε ταξιδεύει σε γαλήνιες θάλασσες

κάτω από ανέσπερους ουρανούς,

που βασιλεύει ο έρωτας.

Το πρώτο κατάρτι ο πόθος

Το δεύτερο η προσμονή

Το τρίτο η σμίξη

Ανέφελος ο ουρανός που σκεπάζει την αθωότητα

μαζί με την πίστη.

Στο διάβα σου τα σύννεφα που προσπερνάς,

βροχή που σε δροσίζει,

ήλιος που σε στεγνώνει.

Λιβάδια ανθοστόλιστα στην άνοιξη της νιότης.

Βουτάς στο πέλαγος της ηδονής και αναδύεσαι μόνος.

Το ακρογιάλι είναι εκεί,

αλλά πρέπει να κολυμπήσεις.

Ναυαγό στο νησί της ελπίδας σε βρίσκει το αύριο.

Και ήταν τόσο κοντά το χθες!

ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ...

Οι πορτοκαλιές ακτίνες του ήλιου ζεσταίνουν το κορμί.

Ο ορίζοντας γαλάζιος με προκαλεί να τον εξερευνήσω.

Θερμό και ψυχρό χρώμα αναμιγνύονται στον καμβά της σκέψης

και εξουδετερώνονται,

ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ενόραση.

Η οθόνη προβάλει τη ζωή μου.

Κάποιο αόρατο χέρι τύλιξε την ταινία

και το έργο επανήλθε στις αρχικές σκηνές.

Το αγαπημένο σπίτι της γιαγιάς

με τη μουσμουλιά και τη ροδακινιά

έρχονται σε πρώτο πλάνο

και η γιαγιά και ο παππούς σε δεύτερο.

Δύσκολο να θυμηθείς τα πρόσωπα,

εύκολο την αγάπη τους.

Η ψυχή πλημμυρίζει από τη γλυκιά μελωδία των παιδικών χρόνων.

Να και το μικρό παιδί που παλεύει να μάθει τη ζωή

μέσα από τα παιχνίδια του.

Το κρεσέντο του έρωτα μου γλυκαίνει την εφηβεία.

Άτυπες μνήμες ζωντανεύουν στην οθόνη του σήμερα,

χαρίζοντας ωραίες στιγμές.

 ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Ημέρα μουντή, ανήλια, και τα πουλιά σωπαίνουν.

Η Σαλονίκη μακριά κοιμισμένο μελίσσι στον ορίζοντα.

Κάποιες ακτίνες ξέφυγαν από τα σύννεφα και χαϊδεύουν τη θάλασσα.

Τα πουλιά χορεύουν ξέγνοιαστα τον χορό της ελευθερίας.

Ένα απαλό αεράκι ξυπνά τα δέντρα από τη μεσημεριανή σιέστα τους.

Η παλέτα των χρωμάτων του χειμωνιάτικου τοπίου φτωχή

περιμένει την άνοιξη να την εμπλουτίσει.

ΘΑΛΑΣΣΑ

Λαμπυρίζουν χρυσάφια στους κυματισμούς σου

Χαμογελάς ξέγνοιαστη νυφούλα

με στεφάνι τις αχτίδες του ήλιου

Το ταίρι σου, ο ουρανός, καθρεφτίζεται στα μάτια σου

και σε κοιτά ερωτευμένος.

Πλανεύτρα θάλασσα όταν ηρεμείς ακτινοβολείς σαγήνη

Δροσίζεις τους αγαπητικούς σου που βουτάνε εντός σου

και τους αγκαλιάζεις με ηδονή.

Μα σαν θυμώσεις γίνεσαι θεριό ανήμερο

και καταπίνεις τα ανυποψίαστα θύματά σου,

εγκλωβίζοντάς τα στα σπλάχνα σου.

Ζωή και θάνατος μαζί.

ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

Φύσηξε τ’ απαλό αεράκι, σκίρτησαν τα φύλλα

και φιλούν τον λίβα.

Η θάλασσα δειλά - δειλά χαϊδεύει το ακρογιάλι.

Τα αλμυρίκια προσκυνούν την αμμουδιά

και ευχαριστούν τη θάλασσα που τους ποτίζει.

Κι αυτά, δίπλα της χρόνια τώρα,

τη συντροφεύουν στην ταραχή και τη γαλήνη της.

Ο ήλιος παίζει κρυφτό με τις φυλλωσιές των δέντρων.

Ο διαβάτης δροσίζεται στη σκιά τους,

από την κάψα του καλοκαιριού.

Το όμορφο πρόσωπο της αγαπημένης πατρίδας.

Μια από τις χίλιες όψεις της, πολυαγαπημένη!

ΩΡΕΣ

Ώρες αποκαθήλωσης,

ώρες περισυλλογής.

Ο θάνατος και η ζωή, το τέλος και η αρχή.

Οι καμπάνες της κατατρεγμένης ελπίδας,

ο τάφος των χαμένων διαλόγων,

ο λυγμός που κρεμάστηκε στα χείλη

και η αδήλωτη αγάπη

περιπλανώνται στον ανοιξιάτικο αέρα.

Οι άγγελοι των χαρμόσυνων ειδήσεων και της πολυπόθητης ανακούφισης

καταφθάνουν και διαπραγματεύονται τον χαμένο χρόνο,

λίγο πριν την Ανάσταση.

Αγκομαχώντας πλησιάζουν οι ευτελείς πόθοι μας

το μεγαλείο της ανιδιοτέλειας

και την ταπεινότητα του τίμιου ξύλου που φιλάμε στον κόρφο μας.

Κραυγές και ψίθυροι των ψυχών μας

που περιμένουν την Ανάσταση,

διασκορπίζονται στο σύμπαν

και αναγγέλλουν την έλευση του Θεανθρώπου.

ΘΕΑΤΡΟ

Η ζωή, μάτια μου, είναι ένα θέατρο,

που κάποια στιγμή τελειώνει.

Εσύ ηθοποιός, μαζί και θεατής.

Θα είναι άραγε μαζικό το χειροκρότημα;

Μη σε νοιάζει, εσύ έπαιξες όσο καλά μπορούσες.

Κι αν δεν έπαιξες καλά, δεν πειράζει.

Δεν υπάρχουν πρόβες σ’ αυτό το θέατρο.

Η παράσταση η ίδια είναι και πρόβα,

που παίζεται μόνο μια φορά!

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΑΔΝΗ

Στόλισες το είναι σου με ευτελή κοσμήματα,

που δεν αντέχουν στον χρόνο.

Τενεκέδες και χάντρες πλαστικές λαμπυρίζουν

και ξεγελούν τους γύρω σου.

Μα την ψυχή σου δεν μπορείς να την ξεγελάσεις.

Ανέτοιμη για τη χαρά, δε σέρνεται στο πανηγύρι.

Περιμένει το φως της λύτρωσης,

να φωτίσει τις κρυφές πτυχές της.

Λαβύρινθος που περιμένει την Αριάδνη.

Μαζί θα περπατήσουμε, της λέει, χέρι - χέρι

και θα νικήσουμε τον φόβο,

που παραμονεύει στα κρυφά μονοπάτια.

ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ

Άκουσα τη φωνή της ηρεμίας

και βαφτίστηκα στο νερό της σιωπής.

Ανάδοχός μου ο ήλιος που φωτίζει το διάβα μου.

Κολυμπήθρα η φύση που ξαναγεννιέται την άνοιξη

και ψαλμωδίες τα τιτιβίσματα των πουλιών.

Το όνομα μου, αγαλλίαση!