16/11/17

ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΑ

ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΑ  (2017)






Ένας ποιητικός διάλογος με haikou της Παναγιώτας Τσορού 

και του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου











Δίχως πυξίδα
δίχως κουπιά και χάρτη
με τον αγέρα.



Νιώθω στη σιωπή
δροσοσταλίδες λήθης,
ελευθερία.
🌹
          


Χωρίς ρυτίδες
αράγιστος καθρέπτης,
νερό κι αλάτι.



Φλογερός χορός
αρχέγονα κουμπώνουν
ψυχές και κορμιά.
🌹
     
    

Νεύματα νότες,
τα λόγια περιττεύουν
στ' αρχαίο τάγκο.



Μάτια κοχύλια
γοργόνα ξαπλωμένη
στο φεγγαράκι.



Στο σεληνόφως
καράβια διαφεντεύει,
πάντα τα ρωτά.
🌹
          


Πολύ το λίγο,
χρυσάφι οι στιγμές σου.
Μην τις σκορπίσεις.



Μικρές διαδρομές
σε ατραπούς αγάπης.
Μεγάλη η ζωή.
🌹
          


Με πέντε νότες
αλήτισσα βροχούλα
με ξαγρυπνούσε.



Στη γη κυλάει,
καρπίζει το κορμί της.
Ιδού το θαύμα!
🌹
           


Σκιές στον τοίχο
και στα μαλλιά σου παίζουν,
μα ξημερώνει.



Χρυσή λιμνούλα
στο βυθό καθρεφτίζει
την ανατολή.
🌹
          


Χαρά και λύπη
στο ίδιο κέρμα όψεις
στριφογυρίζουν.



Μοιάζει ο έρως
με αρένα μαχητών.
Νικάς νικιέσαι...
🌹
          


Στα μπλε της μάτια
οι θάλασσες του κόσμου
κι ανεμοβρόχι.



Ανταριασμένη
στις δίνες αγκαλιάζει
παλιά ναυάγια.
🌹
           


Ήττα η νίκη
ανέντιμο παιχνίδι
προσχεδιασμένο.
🌹
          


Χάσεις κερδίσεις,
δικαίωση σου μόνη,
όρθια να' σαι.



Η μοναξιά μου
ασέληνη πορεία
κι εσύ τ' αστέρια.
🌹
           


Άσε να φέξουν
να λαμπαδιάσουν όλα
τα μονοπάτια.



Αίμα πορφύρα
κοχλάζει στις ανάσες
έπαρση σάρκας.
🌹
           


Γήινη η κάμπια.
Βγάζει φτερά και ξάφνου,
η χρυσαλίδα.



Χίλιες φτερούγες
στον άνεμο απλώνουν
τα όνειρά σου.



Σκόρπια τα λόγια
χάνονται στον άνεμο.
Προτιμώ πράξεις.
🌹
          


Πανιά στον ήλιο
να φεύγει η ματιά μας
να ξημερώνει.



Βαλς ερωτικό,
θάλασσα και αγέρας
αργά χορεύουν.
🌹
           


Μαύρο κι αν είναι
την Άνοιξη σου φέρνει
το χελιδόνι.



Φεύγουν τα πουλιά...
Μα κοίτα, Άνοιξη είναι
θα έρθουν πάλι.
🌹
          


Σε ντύνω στίχους
μικρές λεξούλες-ήχους
και βόλτα βγαίνεις.



Στιχάκια πλέκω
κι όπου πηγαίνω βλέπω
με νέα μάτια.
🌹
           


Χείλια-λουλού δ ια
η άνοιξη περνούσε
με ροζ φουστάνι.



Με γυμνό φιλί
δίνει νέκταρ ο κρίνος
στην πεταλούδα.
🌹
           


Πιάσε το νήμα.
Η έξοδος κοντά σου
αν το θελήσεις.



Μίτος της ψυχής
οδηγεί στα βάθη της.
Ταξίδεψε την.
🌹
          


Μισό φεγγάρι
κυρτό δρεπάνι πες μου,
ποιον απειλούσες.



Στην άλλη όψη
δάκρυσε η σελήνη
από νοσταλγία.
🌹
          


Ποιο όνειρό σου
στα μάτια ξεχασμένο
σε ταξιδεύει;



Αγάπη κρυφή,
σταγόνα που κύλησε
σε άνυδρη γη.
🌹
           


Ξύλινα λόγια.
Σκληρά τα πρόσωπά τους,
μα δεν ακούω.



Δεν τα βυθίζει
παροπλισμένα πλοία
η τρικυμία.
🌹
          


Λύκοι τριγύρω
με τις προβιές στους ώμους
ψευτοβελάζουν.



Κόκκινη σκούφια
στο δάσος αμέριμνη.
Ουδείς αθώος...
🌹
          


Πνευστά τ' ανέμου
χορδές που σου θυμίζουν
παλιές πατρίδες.



Ξεπηδά στη γη
νέα ζωή ριζώνει,
ελπιδοφόρα.
🌹
          


Μέσα στο χρόνο
μόνη η αλήθεια λάμπει
χωρίς φτιασίδια.
🌹
          


Άρρωστη πόλη
μες στους καπνούς κοιμάται
και τα σκουπίδια.



Μου χάρισες φως
απ' το βυθό των ματιών
κι είδα ουρανούς.
🌹
          


Μέσα σου βλέπω
ν αντιπαλεύουν πάντα
φως και σκοτάδι.



Λάμπουν στη λάσπη
αμύθητα πετράδια,
όσα δεν είπες.



Πέτρα στο λαιμό
το όμορφό σου ψέμα.
Σωστά σωπαίνεις...
🌹
           


Κέρματα σκόρπια
δε φτάνουν ν αγοράσεις
ύπνο γαλήνιο.



Άδικος πλούτος
τον ύπνο σου αρπάζουν
οι Ερινύες.
🌹
          


Νερό κι ασήμι
το ψάρι που γλιστρούσε
στ άσπρα χαλίκια.



Σκληρό τ' αγκίστρι
μα ξεγλιστρά γελώντας
μες στο γαλάζιο.
🌹
          


Φύκια κοράλλια,
αθέατοι οι κήποι
του Ποσειδώνα.



Δρόμοι μεταξιού,
πλάνη της Κίρκης λόγια.
Προσπέρασέ την.
🌹
          


Σπηλιές και θόλοι
κι ο ήχος των κουπιών μας
πριν ανατείλει.



Λέμβος τ' ονείρου
προορισμός η γνώση,
ο μόνος πλούτος.
🌹
           


Βροχή ποτάμι
και τα πουλιά κουρνιάζουν
αγκαλιασμένα.



Ζεστή η αγκαλιά.
Ρίζα και καρπός της η
αφοσίωση.
🌹
           


Σκοτεινή μέρα.
Της έκλεψαν τον ήλιο
τα ψέματά σου.
🌹
          


Ψέμα δεν είναι
η μέσα σου αλήθεια
που 'χεις κρυμμένη.


Εξαίσια ώρα
σαν αντικρύζεις μόνη
τους θησαυρούς σου.


Βουβές οι ώρες
και παγωνιά στις νύχτες
της μοναξιάς μου.
🌹
          


Ζωή στη λάσπη
σαν τα πουλιά γυρίζουν
πρόσφυγες τόσοι.



Ξένο το χώμα
στις ρίζες νόστος κι αίμα
παλιών πατρίδων.
🌹
          


Χορός στην άμμο
λεβέντικο συρτάκι.
Ελλάδα γλέντα!



Αρχαίες πέτρες
νικούν με φως και γνώση
τους κατακτητές.
🌹
          


Ψίχουλα ψάχνει
ο σπουργίτης την αυγή.
Απελπισία...
🌹
          


Δυο μέτρα σύρμα
αρκούν να ξαποστάσουν
τα χελιδόνια.



Προβάρει μάσκες
ο χρόνος στον καθρέφτη
και σε τρομάζει.



Το μόνο κάλλος
στη θύελλα του χρόνου
η καλοσύνη.
🌹
          


Χρυσό το στάχυ.
Σπέρνεις, μοχθείς, θερίζεις
ψωμί της ζωής.
🌹
          


Πάνω στην πέτρα
ψωμί κρασί μοιράζεις
σαν σώμα κι αίμα.



Δουλειά δουλεία
ισόβιος αγώνας,
μικρό μυρμήγκι.



Διαρκής αργία.
Τζιτζίκι αγναντεύει
αργά το τέλος.
🌹
          


Σκάει το κύμα
με τον καιρό σμιλεύει
γλυπτό στον βράχο.
🌹



Πώς ιστορούσε
της θάλασσας τον πόθο
με τόση αγάπη!



Ξερό το φύλλο
κι όμως χορεύει ακόμα
και καμαρώνει.



Με πείσμα αντέχεις
τρελή ροδιά γελώντας
στο ξεροβόρι.
🌹
          


Παίζουν ξαπλώνουν
στις στέγες συννεφάκια,
μικρά κοπάδια.



Χαρά και γέλιο,
κολόνες του σπιτιού μας
κι ας συννεφιάζει.
🌹
          


Καις τα φτερά σου.
Το φως πώς ν' αγκαλιάσεις
πυγολαμπίδα;
🌹
          


Σωστό και λάθος
χαρά και λύπη πάντα
μαζί βαδίζουν.



Κίτρινα φύλλα
στον άνεμο, στον χρόνο
φωτογραφίες.



Αγκάθι κάκτου
με μια σταγόνα αγάπη,
στο φως ανθίζει.
🌹
          


Ήτανε πάντα
γυμνός ο βασιλιάς μας
μέσα στα πλούτη.



Μέσα στη φύση
αγνός σαν πρώτα νιώσε,
δίχως στολίδια.
🌹
           


Ακινητούσαν
τα πράσινα νερά του
κι οι μέσα δίνες.



Δώσε το χώρο
στην αλλαγή να διώξει
σκιές και πόνο.
🌹
         


Σ αυτό τον ποιητικό διάλογο τα ποιήματα της Παναγιώτας Τσορού φέρουν το διακριτικό 🌹 







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου