12/3/16

ΘΑΝΟΣ ΓΩΓΟΣ
















ΓΛΑΣΚΩΒΗ  (2014)


 Ι


Η περιπλάνηση ξεκίνησε.
Κινούμαι στην επιφάνεια.
Οι πρώτες απάτες αποκαλύπτονται.

Λάρισα
Λίβα

Καστοριά
Βασιλοχούντικη μουντά

Αθήνα
Ασφυξία

Η αντικειμενική έκφραση στο παιχνίδι της αποτύ­πωσης
Οι λάθος τονισμοί επιτηδευμένα προστέθηκαν
Δε θα ’λεγα πως βρήκαν χαριτωμένη τη δική μου
οπτική των
πραγμάτων.


ΙΙ


Το να κρατιέσαι στο κάτι είναι πιο σίγουρο
απ’ το να πιστεύεις στο τίποτα;
Τι γελοία ερώτηση.
Αποχαιρετώ την πατρίδα
Τόσο σύντομα /ναι (Σσσσς!)
Εχεμύθεια η προτροπή.
Εσείς άλλωστε γνωρίζετε καλύτερα από μένα την
αναγκαιότητα της ολοκλήρωσης και σε σας θα μι­λήσω
Η διαδικασία σεπτή μέχρι την ιερά λήξη
Ευτυχία
ή αλλιώς τι;
Η ανηδονία είναι αυτή που με σφίγγει πλέον κλειστά
Τι απελπισία!
Τι απελπισία πραγματική.
Μα... η παραδοχή μιας απελπισίας και πιότερο
η αγαλλίαση μαζί θα καλέσουν σύντομα τις χίλιες
α­πίθανες έκρυθμες καταστάσεις
πρόδρομες μιας
κάθαρσης
απαραίτητης βάσης
ενός τρισευτυχισμένου μελλοντικού βίου...
Ας γκρινιάξουν για την απώλεια εκείνοι που
η αισθαντικότητα καθορίζει την ευτυχία τους.
Εμάς, η αφή, μας επιφύλαξε το ξετύλιγμα της κορ­δέλας της έκπληξης.
Δεν μας περιέβαλε η φύση και η γαλούχηση με ροζ υμένες
παρά με
τη
βαναυσότητα
μιας ωμής κρίσης.
Αν και... οφείλω να ομολογήσω πως κάποτε...
Υπήρξαμε κι εμείς αριθμοί
Και πράξεις σύνθετες
Μα αφαιρεθήκαμε ξανά και ξανά
Δεν άργησε η μέρα που μείναμε χωρίς πρόσημο.

Πραγματευόμασταν τις τύχες των ερωτευμένων
κραδαίνοντάς τες
«Μηδέν επί τρία
Μηδέν»
«Μηδέν επί μείον δώδεκα
Μηδέν»

Τι γέλιο τι ζωές!
Αν ο έρωτας περνά από το στομάχι
Η ηδονή σίγουρα περνά από τον διεστραμμένο νου.

Δεν έχει πια κανένα νόημα να περιμένω.
Η σχέση μας ας μετεωρίζεται στις δρασκελιές
αναμνήσεων και επιλεκτικών αμνησιών.
Καμιά προτροπή δεν θα λάβετε πια
Παρά μόνο εικόνες
Εικόνες συνοδευμένες από μια αίσθηση
Την αίσθηση της θηλιάς στο λαιμό
Την ερεθιστική για εσάς αίσθηση.

Με καταστρέφετε δεσποινίς! Νέος είμαι
Κινδυνεύει η λογοτεχνική μου σταδιοδρομία θα φύγω λοιπόν.
Προτού όμως εγκαταλείψω για άλλη μια φορά αυτό τον τόπο
Οφείλω να σας παρουσιάσω μια όαση που ανακάλυψα.
Μια πηγή στην ασφυξία αναβλύζει ανάσες καθαρές
και εκβάλλει τα διοξείδια.
Την ονόμασα αίξυφσα εκθεμελιώνοντας τη δόξα ενός
νεκρού εδωδιμοπώλη.



IV


Δεσποινίς ντρέπομαι μα θα υπάρξει πάλι παραδοχή.
Πριν συνάψω σχέσεις μαζί σας, περιφερόμουν άσκοπα
ψάχνοντας να βρω ένα ενδιαφέρον, μια ασχολία,
να σταματήσουν να με κυνηγούν οι άδειες μέρες.
Μάταια, αυτά που ευχαριστούσαν τους άλλους
με άφηναν παγερά αδιάφορο. Ώσπου...
Έγιναν όλα στ’ αλήθεια μια ιστορία αγάπης
Ζήτησα την απόχρωση του κάθε χρώματος
Την πτυχή κάθε πιθανότητας
Υπέβαλα να τραγουδήσουν τ’ ανείπωτα βασανισμένες ψυχές
Πλήρωσα για το προνόμιο
Με θυσίασα στη γνώση
— Ούτε που ’ξέρα μετά τι έκανα—
Κάθε πράξη μια τρέλα
κάθε στιγμή ένα γιατί
κάθε γιατί μια σιωπή ερεθιστική
Ανακάλυπτα από αυτήν την αρχή
Ζούσα ξανά
Όλες οι αξίες παραγκωνίστηκαν:
Τις λάτρεψα
Είδα την αιτία αγνοώντας το αποτέλεσμα και
χίμηξα να καταπραΰνω τον πόνο.
«Εγώ αγαπώ αυτές που κανείς δε τόλμησε να αγαπήσει»
Πώς άραγε όμως να μην δοξάζω τις καλές μας στιγμές
Αναμνήσεις της στιγμής και πάλι χαμένες;
Φόρεσα κομποσκοίνια και προσευχήθηκα
Στο διάολο κι η ελπίδα
Η αναζήτηση πρώτα ξεκινά απ’ το εγώ μας
Το χθες δίνει σκυτάλη στο σήμερα
Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε τέτοιες προσωπικότητες με τόσες δυνατότητες
Είναι κρίμα να τυραννιούνται για πάντα στην επιφάνεια
Να μένουν στην αφάνεια
Θα μπορούσαμε και μαζί να κάναμε την τιμωρία τους πιο μεστή
Λίγο πιο εσωτερική
Κάπως πιο φιλοσοφική
Ας περάσουμε τις φιγούρες τους στη λογοτεχνική ιστορία!
(η μέγιστη τιμή)


1


Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι πέντε
Είμαι η λογική βασανισμένη και σκυφτή να μελετώ
τη φευκτή διαδρομή, να ξεγελώ τις Ερινύες...
Μα εγώ δε φταίω! Δε φταίω ο ασαφής
Χάβαρο γίνομαι σαν αυτός αρχίζει να στοχάζεται.
Είναι ένα μαρτύριο πραγματικό και αυτό
Φεύγει απ’ το σώμα του

Διαμελισμός του
Εγώ
   =
    Κάτι
ενδιάμεσο πρέπει να υπάρχει;

«Είναι Τρίτη μα δεν νιώθω γιατί είναι Τρίτη»
«Θα έπρεπε να είναι πορτοκαλί αφού δεν είναι σήμερα μοβ»...
«Το γνωρίζω όμως...
Σήμερα είναι Τρίτη»
«Είναι φίλη μα δεν νιώθω να είναι φίλη»
«Είμαι ελάχιστα πίσω από το κεφάλι μου»

Μια άλλη θέληση αντιπαλεύει.
Η θεραπεία της μιας/αρρώστια της άλλης.
Παράδοξο έτσι;
«Λογικό!»
Ας θεωρήσουμε ίσως πως στο παράδοξο του καθενός
Βρίσκουμε τη λογική κάποιου άλλου.
Δεν κρατάει πολύ αυτή η τρέλα του
Σε κάνα μήνα απλά καταρρέει.
Έπειτα αδύναμος ξανά
Πιότερο απ’ όλους σαρκάζει το ίδιο το τέρας.
Δεν είναι μόνος του
«Κι εσύ εγώ είσαι» μου λέει, «κι όχι μόνο... κι εκείνη
που αγάπησα, όσους ξεβράζει η σκέψη μου»

Κάποιες φορές μου μιλά έξω απ’ τα δόντια
Πέφτει η βροχή και αυτός δεν φυλάγεται
«Αν πέσω τελειώνει το παιχνίδι;»
Θαρρείς πως θα γελάσει
Μ’ αυτό είναι που σε παγώνει περισσότερο
Το χαμόγελό του που μοιάζει με δυστυχία
Αυτό ονομάζω κάθε νέο χαμόγελο.

Το μόνο που θέλει είναι να παίζει
Πλάθει ιστορίες και πετά ανθρώπους μέσα σ’ αυτές
Σαν παιδιά του μας αγαπά ο Κρόνος
«Κοιτάχτε!
Ο βασανισμένος χαμογελά σαν άστρα»
Σημαίνει
Μόνος.
Ποια τρελή να θέλει να παίξει για πάντα;
Ποιος αγάπησε το χαμόγελο που ’ρχεται μέσα απ’ τα δάκρυά του;


3


Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι τριών.
Αφού δεν είναι Ο Εραστής
Φίλος δεν θα ’ταν κανενός.
Αποφάσισε να γίνει ο δάσκαλός μου.
Με φοβάται όπως κάτι που πλησιάζει
Στο μεθύσι του πάνω, χαϊδεύει τα μαλλιά μου
Μπορεί να με γαμήσει κιόλας
Μέχρις εκεί.
Ένα φιλί στο μέτωπο-συναισθηματική έκρηξη

Πάντα με βρίζει
Ανέρια με ονόμασε
Επινόησε αυτή τη λέξη για να με προσβάλει.
Ανέρια: Καλαίσθητο μ’ απερίσκεπτο θηλυκό ανθρωπάκι
«Δεν υπάρχει» του είπα.
«Την ξέρω, την ξέρεις άρα υπάρχει
Α-νέ-ρι-α » συλλάβισε με σαρκασμό.

Είμαι η ανέρια λοιπόν
Κατέχω τα πρωτεία στην αποτύπωση των αισθήσεων.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου χαριτωμένα
Φωτογραφίζω την επιφάνεια μαγευτικά
Τόσο απλά-τόσο όμορφα.
Χορεύω, τραγουδώ, ζωγραφίζω, σκηνοθετώ, υποκρίνομαι
Μοναχά να γράψω δε ξέρω
Θα μπορούσα...
μα είμαι τεμπέλα κακιά.
Τα μάτια μου το βαθύ μπλε της θάλασσας έτοιμα
να βυθίσουν κάθε γουρούνι.

Ας είναι τούτη η ώρα μια ειλικρινής ώρα:
Μούσα του είμαι!
Δεσποτική η φυσιογνωμία μου Η γοητεία στην εξουσία!
Ναι!
Θα χτυπώ τα τακούνια μου και ξέχωρα το σφυρί
Να μπερδεύω τους δικηγόρους και τους μελλοθάνατους.
Αυτό το παιχνίδι θα ’ναι σίγουρα διασκεδαστικό:
Θα επαναφέρω θανατικές ποινές καταργώντας τα άλλοθι.
Θάνατος είναι ο εγκλεισμός
Θάνατος όμως κι η ανία...

Η εξομολόγηση στον έρωτα
Ζόρι
χωρίς ελάφρυνση.

Δύο πράγματα ζητώ:

Ένα γαμήσι στις τουαλέτες
Ένα όμορφο αγόρι να με πλαισιώνει.
Αυτά δεν θέλουν όλες οι γυναίκες;
Εγώ θα τα ’χω κιόλας.

Θα ’θελε να ’μουν τα χέρια του μα εγώ —αυτός
όχι στο μυαλό μου.

---

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ


2η μέρα

«Θα σε σκοτώσω»
«Ναι καλά...»
«Όχι σοβαρά»
«Δεν θα το κάνεις
Σε κάνω να αισθάνεσαι πράγματα».


ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ


3η μέρα
Eί!—Naι!
δική μας η θάλασσα
δικό μας το ποίημα
Είναι δίκιά μας η μουσική.

άφησα πάλι τον κόσμο μικρό
μινόρε
έκπληκτο σε κλίμακες της χαράς
ελεύθερο στις άκρες των δακτύλων σου
ακορντεόν!

—Ήμασταν υπέροχοι μέσα στον στροβιλισμό

Προκυμαίες και πύργοι στο πέλαγος
Σύννεφα στο μπλε
Ερωτικοί σαν τα χείλη
Φλογίσαμε τον νέο κόσμο
Με είδη ευφάνταστα
Και προικισμένα όλα τους
Να αγαπούν τις εμμονές μου
Όπως εσένα προσέχουν
Σε άλλες χώρες
Πόσα ποιήματα ναυαγοί;



VII
 
ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ


«Ελευθερία, ελευθερία ελευθερία...»

Η καταπίεση, τα μέσα που βγαίνουν, ο σπαραγμός
βίαιος, σάρκα επάνω σε σάρκα: Τίποτα που αγοράζεται
και πουλιέται δεν είναι ελεύθερο / Η εκτόνωση
είναι κλάμα!

Αυτή είναι έκφραση, η χρεοκοπημένη κοινωνία
μπορεί και μετουσιώνει σε πράξεις
0 ένας εμετός μετά τον άλλο
Βλέπω όλα τα βρώμικα χέρια –Ντοπαμίνη!-
Εξουσία ! - Αναγνώριση! - Κυριαρχία!
0 βιασμός είναι δάκρυ
Μπορείς να το ορίσεις αστείο, κατάντια:
Βγάλε ραβδί, άλλαξε και βάλε το κεφάλι σου στο χώμα.
«Έργο ιερό επιτελώ» θα σαρκάζεις καθώς
θ’ ανοίγεις τα πόδια σου
«Ιέρεια κι επιστήμονας εγώ
ούτε παπάδες ούτε ψυχίατροι»





Μεταιχμιακή χαρά (2013)



II


Απόψε που κρίνεται η απολέπιση των αξιών μας
Τα πιο τρελά μας χρώματα
Είναι μόνο μάτια
Με ένα χέρι κλειστό

Στοχάσου:

Ένα παράθυρο από φύλλα
Όστρακο
Και κάτι ευθύ:

Υπάρχουν έξω καρδιές που σχηματίζουν πνευμόνια
Και σκαλίζουν το πρόσωπό σου στο πρόσωπό μου
Αιμοπετάλια στο χρώμα της κίνησης
Τραγουδούν το νήμα της οδοντοστοιχίας
Έχοντας απολέσει κάτι για τον καθένα.


IV



Τα ερωτικά μου ποιήματα
κολλημένα
σχιζότυπα
πάνω μου
Αντικαθιστούν την αφή
Μένουν πάντα εκτός συλλογής
Και δεν στρέφουν το βλέμμα στο μέλλον.


XII


(αγγελία δημοσιευμένη στην τοπική εφημερίδα Φωνή,
Απρίλιος 2007)


Μεταιχμιακός νέος, 25 ετών, επιθυμεί γνωριμία με οριακή
κοπέλα άνευ ψυχοθεραπείας. Μέσα από τη γνωριμία τους
ευελπιστεί σε ανάπτυξη συνωμοτικής ερωτικής σχέσης μη ή
χωρίς ναρκισσιστικές άμυνες. Επίσης επιθυμεί την καλλιέρ-
γεια της παράνοιας και ενθαρρύνει την από κοινού συμμετο-
χή τους σε μικροψυχωτικά επεισόδια.

ΥΓ. Θεμιτή είναι εκτός της αποστολής φωτογραφίας, η από-
δειξη παρελθοντικών σοβαρών αυτοτραυματισμών ή έστω η
βεβαίωση μελλοντικής συμμετοχής της ιδίας ως συνοδηγού
σε παρααυτοκτονικά drink ’n drive.



XIV


Σαν παιδί
δοκίμαζε τον ουρανό
πετώντας τις προσευχές του
έξω απ’ τον κόσμο

Τώρα πια
χωρίς τετραγωνικές ρίζες
για το κεφάλι του
θέλει να ζήσει
σε κάθε σώμα.



[από την ενότητα «ΠΟΛΥ ΝΤΕΚΟΡ ΧΕΔΕΡΣ»]



I



Οι άνθρωποι
που γνώριζε
μάκραιναν επικίνδυνα
τα μέλη τους

τόσο πολύ
που δεν είχαν
ανάγκη
πια
ο ένας τον άλλον.



II


(δίχως αισθαντικότητα καμιά)

Ανάμεσα στα μικροσκοπικά της δάκτυλα
Που αλείφουν την πόλη τ’ απογεύματα
Και όχι πολύ μακριά από αυτό που αποκαλούν μυαλγία
Στις εφτά και δεκαέξι ακριβώς
Μια τρύπα στο χρονικό των ταχυδευτερολέπτων
Ανοίγει

Και όπως
ΑΝΟΙΓΕΙ
Ανοίγουν και δυο βεντάλιες
Γοητευτικές
με τις οξείες τους
και τα ποιήματά της
νιφάδες
Να εκτρέπουν αυτή τη γυμνή φιλαρέσκεια
που επιδέξια τόσο έχει δημιουργήσει.



IV



Από τον ουρανό που φλέγεται
Μέχρι τη στιγμή που κοιμάται
Ένας κόσμος δεν θα είναι ποτέ αρκετός
Κι αφήνει τη φωτιά
Να προσαρμόσει πάνω μας
Όπως μια έρημος
Αγκαλιάζει δυο λουλούδια και τα πνίγει.



[από την ενότητα «Η ΑΒΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ»]
 
 
ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ ΚΑΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ



Θεός είναι
το μαρκάρισμα του αιδοίου

Η βελούδινη
γαλάζια
λέξη

Καθώς παραχαράσσει
ατσάλι
από τις νύκτες

Θεός είναι
ο μασκοφόρος τιμωρός

Απαλλαγμένος από τον έρωτα και τη λογική σου
«απαλλαγμένος από τον δρυοκολάπτη»

Είναι
αίρεση

Τα αλουμινένια διηνεκή μου δόντια

Χωρίς
φύλα

Όταν κόβουν τις ώρες απάνω σου γυμνές
στην ύστατη προσπάθεια να καταλάβεις

Ο Θεός βρίσκεται
αυτοφυής

Έτοιμος για ολική επανεξέταση του προϊόντος.












Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου